Dansen. Nooit meer stoppen. Sober september.

Op het Krugerplein zit ik in de zon bij Chiel, het is maandagmiddag. Ik voel mijn rug, het ging hard vannacht. Zaterdagmiddag begon ik een verhaal te schrijven over de vrijdag van Antal, maar ook wat er aan voorafging. Het was geen makkelijke dag. Dat maakte de uitdaging wel groter. In de zomer heb ik vrij veel danspasjes met vrienden gedaan. Daar kwam wel een biertje bij kijken, waar ik geen nee tegen zei. Direct na het vertrek van Liefde naar De Andere Kant van de Wereld ben ik ja gaan zeggen tegen alle drank die me werd aangeboden.

Een zomer vol alcohol. Die is voorbij. Ik geniet niet van drinken, maar vind het ook flauw om altijd nee te zeggen. Bovendien verdooft het wel degelijk, zeker als je weinig gewend bent. Dat kwam goed uit. Nu De Ex terug in het land is, snak ik naar verdoving. Maar ik wil sterk zijn. Sober September bedacht ik een tijdje geleden, even op adem komen na de zomerse verleidingen.

Het Diner

Ergens op de vrijdagmiddag werd ik gebeld door De Consultant. Diezelfde avond nog zouden we zijn nieuwe bedrijf vieren, in Sama Sebo met De Mannen. Leuk om ze alweer te zien, min of meer toevallig waren ze allemaal op mijn verjaardag vorige maand. Nog veel leuker was de ervaring in het restaurant. Een tent waar Amsterdam er vast nog wel een paar van heeft, maar ik ken er niet veel waar het er zo aan toegaat. De Consultant komt hier al zijn hele leven, hij spreekt het hele personeel bij de voornaam aan en zij hem ook.

We besluiten twee rijsttafels aan te laten rukken en daar nog wat extra genotsgerechten aan toe te voegen. Het wordt een eetfeest zoals ik in geen tijden heb meegemaakt. De héle tafel staat vol met heerlijkheden en zelden zat ik met vier man aan zo'n grote tafel. De middag verliep niets minder dan desastreus, hier hebben de heren geen idee van. Maar dit is de perfecte aanloop voor de all nighter van Antal straks in De School.

De Eerste Joint

Na het eten gaan de heren verder met meer drank in Oost, dat is voor mij de verkeerde kant op. Bovendien begon het al te regenen op de heenweg naar het restaurant en is het inmiddels erger geworden. Zodoende beland ik op het bankje voor de deur net buiten bereik van de nattigheid. Het duurt niet lang of er komt een blij blond stel naast me zitten. Ik krijg meerdere keren een hijs aangeboden, maar ik leg uit dat mijn avondplanning daar niet goed op voorbereid is.

Hoewel Sober September zeker niet betekent dat ik niet zou mogen blowen, is het aantal keren dat een joint me energie gaf toch wel op één hand te tellen. Ik wil tot de ochtend dansen, dus sla het vriendelijke aanbod af. Wel vertel ik ze over mijn plan en over mijn blog. Zouden ze dit ooit lezen? Ik vertel deze vreemdelingen wél over mijn middag met fysieke en mentale motorpech.

De Ex

Voor Tambourine stapte ik op de motor om wat kaartjes neer te leggen bij Bordello, Red Light en Rush Hour vrijdagmiddag. Na een week van regen was mijn oude Honda flink aan het sputteren toen ik 'm weer eens liet werken. Helaas legde ik de link niet naar vorig jaar, toen ie hetzelfde gedrag vertoonde. Daar stond ik dan, aan het noordelijke topje van De Wallen in de zon. Ik draaide de sleutel om in het contact en er gebeurde niets. Geen lampjes, geen reactie.

Het werd duwen. De snelste route richting Moto Dick. Over de Zeedijk, langs het Victoria hotel. Een Japanner stak zijn duim in de lucht voor mijn Honda. Misschien had ie niet door dat dit geen duim-omhoog-moment was. Ik wist natuurlijk dat ik door de gevarenzone aan het lopen was. De Ex (voorheen Liefde) woont vlakbij, op de Herengracht. Maar ik vond mijn gedachte ook belachelijk. Ze is net terug uit San Francisco wat ik alleen maar weet dankzij mijn Koffiespecialist. What are the odds?

Natuurlijk fietst ze voorbij als ik daar motor aan de hand met helm nog op mijn hoofd voorbijloop. En precies als we nauwelijks een meter van elkaar verwijderd zijn, draait ze haar hoofd. Ze lacht, lach ik terug? Ik weet het niet zeker, de shock is te groot. Waarom gebeurt dit. Het kan helemaal niet. Is dit een nachtmerrie?

Rush Hour

Zwetend kom ik aan bij Rush Hour. Sekan, beter bekend als Jiwa Jiwa achter de balie. Of ik wat kaartjes mag neerleggen wordt even gecontroleerd met een andere rang die tussen de platenhoezen bezig is. Het is goed, we staan tenslotte in de Rush Hour-agenda sinds deze maand. Door naar de Raadhuisstraat, Rozengracht in de volle zon, ik voel inmiddels een kleine rivier over mijn rug lopen. Is de zomer dan toch nog niet voorbij?

De School

Terug naar het bankje van de late avond. Voor Sama Sebo, een joint die meerdere keren vriendelijk wordt aangeboden. Als de regen mindert, het loopt tegen elven inmiddels, stap ik op de fiets naar Struik. Daar staat De Programmeur te kletsen in de deuropening, terwijl ik wacht op De Econometrist die meegaat naar Antal. Buienradar waarschuwt dat het na elven weer helemaal misgaat. Maar het voelt asociaal nu weg te fietsen terwijl een goede vriend onderweg is.

Zodra ik De Econometrist spot zeg ik gedag tegen de anderen en we springen op de fiets. In geen tijden fietste ik met iemand die zo'n zin heeft om door te racen, heerlijk. We halen alles en iedereen in, de druppels komen op ons af in het donker. Een enkeltje Struik naar De School ging nooit eerder zo snel op een tweewieler. Dat ik een goeie aan hem heb vanavond staat vast. We sluiten rond kwart over elf aan in de rij.

Om ons heen veel paraplu's, goed voorbereid. We staan achter twee jongens waarvan één met een dikke joint zwaait. Of we mee willen roken. Dat is #2. Iemand wil mij aan de blow hebben vanavond, lijkt het. Ik leg wederom uit dat dit mijn energie meestal niet ten goede komt en sla beleefd af. De deur in de gaten houdend zie ik weer dat het een en al liefde is. Als Meneer Biemans aan de poort arriveert vang ik 'hey Snoetje' op; De Econometrist spitst zijn oren, zijn nieuwe vlam noemt hem ook zo!

Eenmaal aangekomen bij de poort is er niemand geweigerd vóór ons, ondanks de horrorverhalen die nog steeds de ronde doen. Ik groet de man met de grote paraplu en we lopen door naar de frisking. Daar daalt het niveau, er wordt gevraagd of ik kom kamperen. Ja ik heb een rugzak bij me. Om mijn korte broek droog te houden, mag het? Het valt meneer niet op dat het nummertje van mijn vorige verblijf nog in zicht is. Meestal ben ik fan van deze sessie, vanavond is het niet veel soeps. Goed, deze horde zit erop. Bij de garderobe is de liefde terug, ik prop mijn natte jas in mijn tas en neem De Econometrist mee naar binnen voor zijn ontmaagding.

Het blijft fantastisch dat ik ook na anderhalf jaar nog vrienden kan begeleiden bij hun eerste keer. De School blijft toch de club in Amsterdam die zich matig laat vergelijken met andere plekken in de stad. De tegenstelling met april vorig jaar (de eerste all nighter van Antal) had niet veel groter kunnen zijn. De maan stond fel aan de hemel die nacht. De Tuin was fris, maar betoverend. Nu is het nog net geen modderpoel. Gelukkig is de potentie duidelijk zichtbaar, ook in de winter zullen er mooie nachten zijn. Maar geen pannenkoeken buiten vanavond.

De donkerte

Ik neem De Econometrist mee de rechtertrap af naar de bar. Nog maar een Spaatje rood, al is dat Earth-water hier. Zo krijg je wel lekker veel. We betreden de dansvloer, het zal net half twaalf zijn. Hoewel er best wat mensen voor ons naar binnen zijn gegaan lijken die de weg naar beneden nog niet te hebben gevonden. Wat we aantreffen zijn misschien twintig dansers en Antal al wild bewegend achter de knoppen. Lichaamstaal zegt zoveel.

Het is meteen raak, diepe en vrolijke Afrikaanse grooves rollen door de zaal. De warmte is voelbaar, zelfs met dit kleine aantal dansers. Ook opvallend zijn de lichten. Het is nog lang geen twaalf uur en de pas maanden na opening van de club toegevoegde 'warme koplampen' boven de booth staan al aan. Die spuwen fysieke hitte de zaal in. Ook de LED-strips die rond ADE 2016 werden toegevoegd aan het plafond zijn vol in actie, volgens mij zag ik dat nog nooit zo vroeg op de avond.

Ondanks dat de lichtman er zin in heeft, en de rookmachines uitstaan vanavond(!) voelt het pikdonker. Begrijpen doe ik het nauwelijks, want zelfs de stroboscopen zijn al in gebruik. Na Afrika begint onze wereldreis van de nacht. Antal neemt ons urenlang mee op zijn tocht. Door de Braziliaanse bossen, naar Amerikaanse disco's. De Mathematicus weet me te vinden, knappe score, en neemt ons mee naar linksvoor. Hij blijkt Familia uit de rij te hebben opgepikt, De Nachtwerker is thuis achtergebleven en zodoende kon ze de meute voorbij.

Antal heeft de teugels volledig in handen en gooit pareltjes door de zaal. Vol ongeloof dans ik, mijn armen zwaaien alle kanten op. De Bovenbuurvrouw voorspelde al dat deze avond spierpijn op ging leveren, het nuchtere besef is daar dat ze gelijk gaat krijgen. Nog een paar van deze platen en de avond kan nooit meer stuk. Zoveel nummers met prachtige vocalen, jealousy, misery, er komt van alles voorbij.

Wat opvalt is dat later op de avond steeds meer liefde doorklinkt in de vocalen, nóg warmere platen. Hij heeft veel gedigitaliseerd, maar soms hoor je ook de kraak van een heerlijke vinyl, ik spot zijn grote open koffer achter hem in de booth. Heeft hij zijn eigen E & S rotary mixer meegenomen? Zou het 'thuisvoelen' nog wat kracht bijzetten. Tijdens de avond speelt hij met ons. Misschien rond een uur of twee of al eerder knalt hij na wat Afrikaanse beats een stuiterende techno-kronkelaar door de speakers.

Techno

Overal vliegen vuisten de lucht in, het publiek kan dit zeker wel waarderen. Maar techno en Antal, wat gebeurt hier? De temperatuur stijgt twee graden in enkele minuten en wat gebeurt er, hij fade het nummer weg alsof het er nooit geweest is. We schakelen terug naar een Afrikaans feestnummer. Wat niemand nu weet is dat hij dit nog een paar keer zal doen vanavond. Als ik goed heb geteld een keer of vijf, tussen één en zeven. Eén hard technonummer, om direct erna terugfaden naar warmere beats uit verre oorden.

Het is een waar genot van de tease, hij beheerst de zaal volledig. Iedereen gaat akkoord, omdat ze weten dat hij de muzikale koning is die je blind kan vertrouwen met een nacht in het donker. Daarbij wel één aantekening, het donker is niet per sé de ultieme vorm voor deze muzikale traktatiegolf. Een discobal boven ons hoofd, glinsterende oogjes aan alle kanten, had allemaal niet misstaan. Maar we zijn in de donkere kelder.

We doen het ermee. Het is veel te mooi hier voor welke klacht dan ook. Iedereen loopt me omver, werkelijk de hele avond lang, meerdere mensen bedelen om drugs, ook een Vlaams accent komt voorbij. Een blonde vrouw fluistert in mijn oor dat ze wat '4F' heeft genomen, kennelijk de hippe versie van 4-FMP. Haar blonde jongere vriendin verklapt dat dit het eerste jaar is dat ze iets gebruikt. Het is pas haar derde keer, na Lente Kabinet en Pitch. Wat een bizar toeval. Ik ken haar niet, ging deze zomer nauwelijks naar festivals en was stiekem vlakbij elke keer wanneer ze wilde trippen.

Rond een uur of vijf geeft De Econometrist aan dat zijn energie tanende is. Ik loop met hem mee naar boven en voel dat ik mee zou kunnen gaan, we dansen al uren en uren. Maar tegelijkertijd weet ik hoe zeldzaam een nacht als deze is. De ongekende lading liefde die Antal over ons uitstrooit. Ik moet verder kunnen, er zijn nog danspasjes over, ik neem nóg een glas water en ga op avontuur.

Tijd voor een wandeling, ik ben nu toch boven. In de tuin is het voor het weerbeeld een drukte van belang. Overal kletsende en knuffelende mensen. Een groot deel van de ruimte is natuurlijk niet overdekt dus daardoor zitten we met zijn allen lekker op elkaar. In het rookhok is het hartstikke rustig voor het tijdstip, een compliment aan Antal. Nog opmerkelijker is de geur die hier hangt. Niet de typische verstikking die dit soort ruimtes vaak een treurige bedoening maakt, voor mij dan. Nee, het lijkt hier wel een tostifabriek, het ruikt heerlijk!

Het loket in de aangrenzende ruimte verkoopt tosti's en als mijn bodem dankzij de Indonesische wondermaaltijd niet zo ongelofelijk stevig was geweest, had ik het wel geweten nu! De toiletten leveren ook een mooi beeld, boven de pisbakken is het een kermis van lege biertjes. Je zult het je voor moeten stellen zonder fotografisch bewijs, want ik ben naakt vanavond. In korte broek, met niets op zak. Gewichtloos dansen is het allerfijnst.

Joubert Singers

Wat volgt, voelt als de poort naar het paradijs. Persoonlijk door Antal geopend voor de gelukkige zielen nog aanwezig. Denk maar niet dat De Econometrist in goed gezelschap verkeert, de menigte is op de dansvloer! Nummers met zoveel liefde, een van de grootste Tambourine-wonderen van de Joubert Singers schalt rond zessen door de speakers. Dáár is het besef dat ik de enige juiste keuze heb gemaakt door te blijven.

De liefde mag dan aanzwellen, mijn energie vloeit langzaam weg. Meer en meer zoenende mensen op de dansvloer. Maar het regent. De druppels spatten rond in de tuin. Ik keer terug naar het donker, nog een rondje. En nog een. Ik ga nog eens kijken bij Antal en zie dat zijn energie alleen maar lijkt toe te nemen. Hij zingt mee met alle nummers die hij draait, zijn lichaam vliegt heen en weer terwijl ie aan de knoppen draait.

Om half acht constateer ik dat de regen is gestopt, ik haal mijn tas. Met rugzak keer ik nog één keer terug naar de kelder, hoe lang kan dit nog doorgaan? Niemand wil naar huis. Antal al helemaal niet. Rond kwart voor acht hou ik het voor gezien, ik voelde al eerder duizeligheid, het houdt ergens op. Volgend jaar weer!

Nachtsnuiver belevenissen eerder dit jaar.

Koningsnacht met HARVEY.
Lente Kabinet het stralende festival.
Esa in Studio/K met KAMMA & Masalo, dé clubnacht van juni.
Het Sterk Water huiskamerconcert begin juli.

Volg Nachtsnuiver

Like Nachtsnuiver op facebook.
Spannende nummers beluisteren via SoundCloud.
Lekker swipen met Instagram.
Wie gebruikt er nog Twitter?
Altijd op de hoogte met een berichtje in de Nachtsnuiver-WhatsAppgroep bij een nieuw stuk.
Of stuur een mail!