Berlin, je bent (te) gek.
Dit verhaal wordt een drieluik, deel II staat hier. Deel III volgt.

Donderdag vroeg in de avond stapten we in, vrijdag vroeg in de nacht kwamen we aan. De rit verliep allesbehalve soepel, maar we hebben er niet zo lang over gedaan.

We zaten gevangen in een stoet van pre-pasen-rijders. Honderden Poolse kentekens, bijna allemaal te vinden op de middenbaan. Op de rechterbaan niemand. Een lomp verhaal wat een file creërde op eigen kracht aan de linkerkant.

Een vriend van De Consultant wachtte ons op in een mooie donkere bar, zoals dat gaat in Berlin. Er werd daar bijzonder goed en exotisch gedraaid door Eric D. Clark. Je kent hem van Disco To Disco, de track die hij heeft ingezongen lang, lang geleden.

Nog voordat ik die kennis opdeed, begroette hij me vriendelijk. Hij gaf een soort ginger-compliment, zoals ik nooit eerder kreeg. We dronken op een goede aankomst, het was druk, nog relatief vroeg op dit einde van de donderdag.

Eric is een zanger, en wat voor een, beluister hem in deze track:

Tijd voor een cocktail! Er werden verhalen verteld over een blondine in een Kawasaki-shirt. Onze gastheer voor de nacht en De Consultant waren door haar verwend, luttele weken geleden. We slenterden de hoek om, en kwamen aan deze bar terecht:

Geen Kawasaki vanavond. Wel een barvrouw zonder beha. Ze kon niet op tegen de herinnering van de heren. Mijn Pisco Sour was niet zo scherp als ie kan zijn, maar sterk genoeg voor het moment. Naast mij werd een Bloody Mary met Mezcal besteld. Dan weet je dat onze eerste nacht op stoom is.

De Gastheer rijdt ook motor, we wisselden ervaringen uit. Hij heeft een oud racemonster met Nederlandse platen voor de deur staan, stoer. Niet ideaal in de stad, waar nu de electroscooters al op elke hoek van de straat staan. Er wordt felle concurrentie bedreven, groen vs rood.

We kregen de hele huiskamer cadeau, zo konden we vrijdagochtend lekker blijven liggen. Een rijkelijk ontbijt wachtte ons op in de ruime keuken, de gastvrouw verwent ons! Erg lief van haar, gelukkig had ik een klein cadeautje van Hartog bij me. Ook konden we meehelpen eeuwige Berlijnse traplopen toen de schoonouders met een volle auto kwamen aanrijden, er is een baby op komst!

Een wandeling door Neukölln bracht ons bij ons logeeradres voor het weekend, de security werd met wat geluk gepasseerd. Daarna was de missie aanbellen bij iemand die durfde opendoen, niemand reageerde. Een duwtje tegen de deur bleek voldoende. Het brievenbussenspel verliep vol spanning, een ware zoektocht, ergens tussen de opengebroken delen lagen onze sleutels zowaar nog veilig verstopt. Ook op onze verdieping raakten we de weg kwijt, en belden we nog bij de buren aan. Verwarrende lichtknopjes.

Wel hebben we een hangmat voor als de zon schijnt!

Tijd vliegt als we nog even langs de auto wandelen om wat achtergelaten spullen op te pikken. Of ik zin heb in een museumbezoek, jazeker! Jaren geleden ging ik met Familia naar het Hamburger Bahnhof, als De Consultant dit voorstelt, pakken we de Mini erheen! Het gebouw blijft een avontuur op zich, het strekt zich verder uit dan je kunt geloven met lange witte gangen, verborgen hoekjes en trappen. Er hangt moderne kunst van Warhol, maar ook veel Duits spul.

Er wordt door ons getracht een kleine fotoshoot op touw te zetten in een spiegelpaleis, dit kost wat tijd maar levert wel resultaat op. We zien een video die ons laat zien hoe in de toekomst housing as a service zal worden aangeboden. Je gaat je afvragen hoeveel bezit we nog kunnen inleveren, een auto hoef ik allang niet meer te hebben, maar geen huis klinkt verre van aanlokkelijk als je het mij vraagt.

We ondertekenen nog een interessant formulier, de grote hal heeft niet zo zeer een expositie, als wel een maatschappelijk experiment. Of je altijd de waarheid zult spreken, of je altijd zult doen wat je belooft, of je belooft nooit te koop te zijn. Vrij ironisch dat wij die laatste kiezen om te ondertekenen, ik hoop dat we er meer ons best voor zullen doen in de toekomst. Het hangt er natuurlijk vanaf hoe breed je het trekt, maar toch. We staan in het bestand, en een mede-ondertekenaar kan dan ook in de toekomst contact opnemen om te vragen hoe het staat met onze gelofte.

Inmiddels ligt de dag alweer bijna achter ons, hoogste tijd voor een hapje. Een vriend van ons heeft de Vietnamees waar hij blijft terugkomen, Onkel Ho getipt. Hoewel De Consultant vaak genoeg in Berlin met hem is geweest, is het proberen er nooit van gekomen. We springen in een lekkere Cooper S en cruisen erheen.

Een belletje van een Zweedse die op de lijst staat bij de Sisy, ze wil met ons dansen. Gelukkig serveert de Vietnamees alsof we een race doen, of je nou tofu of duck bestelt, het is perfect pittig en wordt ook nog prachtig opgediend. En dan hebben we de Pho niet eens geproefd. Volgende keer!

We scheuren bijna de stad uit, gelukkig is ze al relatief dichtbij de club, eenmaal opgepikt is dat een eenvoudig tochtje. We hebben vroeg gegeten en staan dus bij de entree voor de klok acht uur heeft geslagen. Op vrijdagavond misschien wel een record, voor het bezoek van een club club.

Het lijkt rustig, fouilleren verloopt vriendelijk, ook al loop ik per ongeluk al de hele dag met een rugzak vol met veel teveel spullen. Nauwelijks commentaar op het feit dat ik met die hele zooi naar binnen kom. Bij het tolpoortje helpt het natuurlijk dat de Zweedse op de lijst staat, ze had 'haast' omdat een vriend van haar al aan het draaien is. De felbegeerde stempel is binnen.

Wie de Sisyphos-tuin een beetje kent, zandstrand links met het kampvuur en open caravan, voor je neus een bar, afslaan naar rechts, dan begint het allemaal pas echt. Je denkt, het is nog niet eens acht uur op vrijdag. En dan zie je oma's huisje aan je rechterhand, ramvol. Mensen zijn aan het dansen alsof we al diep in het weekend zitten, wie zijn ze, hoe vroeg zijn ze begonnen - er was niet eens een rij?!

De Zweedse stormt voor ons uit het huisje in, ik probeer te volgen met rugzak en al, zo maak ik geen vrienden. Bijna worstelend staan we oog in oog met de dj. Niet wat ze had verwacht. We steken het straatje over en boven onze hoofden kaatsen de laserstralen rond. Af en toe een lichtflits van de zijkant, wat een binnenkomst hier. Op de hangbanken liggen al wat mensen in zondagse modus.

In het hol van de leeuw is het lekker druk, echter met bewegingsruimte. Hier staat Click Click aan de decks zoals gehoopt door onze vriendin. Het uurtje tussen acht en negen is een bizarre gewaarwording. Er wordt gedraaid alsof het allang midden in de nacht is. Het is nog niet superdruk, maar wel in volle gang.

Handjes vliegen door de lucht:

Voor ons neus wordt duidelijk van het leven genoten. Een trio waarvan één vrouw tongt er wild op los. Dat drieweg-gebeuren heb ik nooit helemaal kunnen volgen, maar het is een mooi beeld. In duo's maken ze het nog veel bonter, iedereen doet het om de beurt met iedereen. Willkommen!

Een van Click Click's eigen tracks maakt de menigte wild, de clip is ook de moeite waard:

Het uurtje vliegt voorbij, we slepen mijn tas naar de voorste linie en doen het laatste kwartier in stijl vooraan, springend en zwaaiend, veel liefde van en voor de mensen om ons heen. De dj heeft van die lekker donker aangezette wenkbrauwen, Berlin Berlin!

De zon schijnt bij zijn afsluiter rond negen:

We verhuizen naar buiten, het huisje van oma weer in. Hier is een feestje gaande wat volgens mij niet helemaal past in de ruimte. De Zweedse is het met me eens, de huidige techy klanken zijn erg grof voor zo'n lieve omgeving. Licht en geluid is prachtig, lijkt een boost te hebben gehad vergeleken met mijn laatste bezoek van een jaar geleden.

Toen werd er hier warme en vrolijke disco gedraaid, wat mij betreft is dit huisje daar voor gemaakt. Er komen ook nu bij vlagen hele mooie platen voorbij, maar na een uurtje zakt het toch weer naar niveau té voorspelbaar. Of De Consultant op zoek was naar drugs voor De Zweedse, was haar vraag. En ik maar denken dat hij naar de wc ging. Zo was het ook, beteuterd nam ze een biertje in ontvangst bij terugkomst!

Zij komen hier vaker dan ik, en waren not amused door het aantal toeristen. Dat is wel grappig, want wat zijn wij dan! Ik ving voornamelijk Duits op om ons heen, weet niet precies hoe het zit. Wel hadden we voor nu onze portie party voor elven weer gehad, de wijde wereld in! Zij bleef, haar zoektocht was nog niet afgerond.

Wij hadden na het dansen alweer trek. De Consultant had al vaak geprobeerd bij Zola een pizza te eten, tevergeefs. Ook vanavond zouden we niet slagen, ze sluiten 'al' om tien, dus na clubbezoek in de vroege avond, onmogelijk. De buren bleken niet te vinden op Maps, maar wel in het echte leven:
La Lucha.

Na lief vragen mochten we nog aanschuiven voor een Margarita (met Mezcal) en wat huisgemaakte nachos plus dips. Die chips zijn niet zo groot, de sausjes heerlijk en echt pittig. Een flinke nabrander. De Margarita is lekker rokerig. Churros slaan we af, ook al worden we lief bediend door een Mexicaanse jongen en de Ecuadoriaanse Gia.

Met wat chips komen we de nacht niet door natuurlijk. Op stap maar weer, op hamburgerzoektocht, ontzettend stout na het lezen van Het Stuk van De Correspondent laatst. Op vakantie vegen we de vloer aan met principes? Een raar verhaal. Goed, zonder honger de nacht in. Eerder op de dansvloer voelde ik opeens mijn schouders, ik snapte er niks van. Tot ik bedacht dat ik al de hele dag liep te sjouwen met kilo's aan zooi in de overvolle rugzak.

Dat ding moest dus naar huis, en zonder bagage kon ik me richten op de volgende stap: Same Heads. Getipt door Machtige Eelco. Dan moet je toch even gaan kijken! De Consultant had behoefte aan een schoonheidsslaapje, dat stelde mij mooi in de gelegenheid Coup te testen.

Even zoeken naar hoe de buddy te openen, ook starten doe je, eigenlijk logisch, verplicht met de rem ingedrukt. Maar doordat je nooit wat hoort is het allemaal even wennen. Ik vloog vervolgens in vier minuten de heuvel af naar het café met ondergrondse dansvloer. Even ruzie bij de checkout, GPS wilde niet. Als dat vaker gebeurt is het jammer, een euvel wat ik nog herken van DriveNow en Car2go 'vroeger'. Zij hebben dat kunnen oplossen, dus Coup komt daar ook vast uit.

Binnen is het leuk! Kijk maar mee, aan de bar, hier geen verbod:

Ook als je de andere kant op loopt gebeuren er mooie dingen:

En dan is dit allemaal nog café, beneden gebeurt het. Ik duik de kelder in, kijken of ik de dj waarvoor ik gekomen ben kan vinden. Beneden is het donker, warm en rokerig. Ook is het best groot, je loopt tegen nog een barretje aan, waar een heerlijke meneer met grote donkergroene bladeren als oorbellen bedient. Een groot zitgedeelte zit rechts na een gangetje verstopt, links is de dansvloer. Klein, donker, heet, met een erg laag plafond.

Wat er gebeurde in die kelder, lees je nu in deel II.

Nachtsnuiver kun je volgen op facebook.
Nachtsnuiver tipt lekkere platen op SoundCloud.
Snel op Insta naar de foto's.
Liever een tweet, tweet, tweet!
Of.. lekker intiem een berichtje op WhatsApp ontvangen bij een nieuw stuk.
Ouderwets een mailtje sturen mag nu ook.

Nachtsnuiver tipt vast vooruit deze maand TAMBOURINE IV:

23 april is het de derde zondag, tijd voor TAMBOURINE 4! Dit keer editie: A secret formula. Een gratis feest om midden op de zondag te dansen, met overheerlijke taart, warme beats, YES!