Wat er in Berlin gebeurde voor ik die kelder in dook, lees je in deel I.

Het is vrijdagnacht, ik glijd elektrisch de berg af met een scootertje, zo van de straat geplukt zoals dat gaat in Berlin. Op advies van Meester Eelco ben ik op weg naar Sameheads, ik verheug me op het bijwonen van een kelderset van Ron.

Aangekomen in de kelder, trekt Ron na drie kwartier de boel echt lekker open. Ik sta met mijn armen te zwaaien en maak een harde klap tegen het dak. Oops. Het leuke is dat hier een hele knappe ambient-set wordt neergezet, waar mensen totaal voor openstaan. Het lukt me nauwelijks om in te beelden dat ik in Amsterdam een soortgelijk plekje zou kunnen vinden. Ondertussen stijgt met de drukte en het gedans de temperatuur tot bizarre hoogten, lucht staat stil hier tenzij je een armzwaai maakt. Zweet is overal. Ademhalen gaat moeizaam in de rook en met je snuffert in de voorbuurman of vrouw.

Mensen zetten door, Ron is onverstoorbaar in zijn witte t-shirt in de hitte.

De vorige dj draaide veel vinyl, en pakte regelmatig zijn aansteker erbij om even te spieken hoe ver op de plaat hij precies was. Een interessant beeld, de man steekt voor je gevoel continu bijna de platenspeler met daarop zijn eigen plaat in de fik. En dat in deze hitte, het is een mooie boel.

De Consultant was gaan slapen, even een powernap om de boel rustig te houden. Ik had hem al verteld dat ie rond drie uur zou moeten komen om dé set van de avond niet te missen, wellicht te hoog gegrepen. Als ik een belletje probeer wordt er niet opgenomen, de wekker midden in de nacht lijkt genegeerd. Toch ontvang ik volgens mij rond vier opeens een berichtje dat hij unterwegs ist. Lekker!

Ik snak naar adem, een glaasje water tegen de dorst in deze woestijn, even uit de rook. Net als ik boven kom drijven op de begane grond loopt hij binnen. We proosten samen, Cuba Libre en een Franziskaner. Een man van zijn woord. We duiken de kelder in, hij kijkt op de fitbit om zijn pols en ziet dat zijn hartslag van 60 naar 100 stijgt. In rust. Zuurstofgebrek!

Veel nummers die voorbijkomen had ik voor geen goud willen missen, dit zijn verrassingen waarvoor ik op de dansvloer sta. Er wordt gejoeld en geklapt, de hitte lijkt op een zomers festival, maar het is pikdonker hier. Er hangt wel één rood laserlichtje, moet genoeg zijn zal de baas hebben gedacht. Die heeft trouwens mdma in de aanbieding bleek eerder. Was ik niet alleen geweest, had dat nog best een fijne keldertrip kunnen opleveren.

De naam geweldenaar doet Ron maar beperkt eer aan, de kelder geniet van het donker:

Hier kom ik voor, en ik ben duidelijk niet alleen, de kelder grijpt het moment en beweegt alle kanten op.

Was de vorige plaat nog jaren oud, deze kun je pas twee maanden op YouTube vinden:

Ron De Selector, hopelijk heb je Spotify, dan kun je deze uit '89 ook aanzetten:

2017 is ook goed vertegenwoordigd vanavond, met voor mij als een van de hoogtepunten:

Het is na vijven als hij de set afsluit, er was een aantal keer ademhalen buiten de dansvloer voor nodig om het te redden, maar misschien juist daardoor maakt het veel indruk. Ik kijk uit naar het vervolg. De dj pakt het spoor niet op, en de mensen om me heen lijken het ermee eens. Ron komt gedag zeggen, hij is als ik dit schrijf alweer terug in Nederland. Wij volgen zijn lead naar boven, waar het café weer wat voller lijkt geworden, niemand gaat hier naar huis.

Lekker slapen, morgen weer een dag. De zaterdag begint met een goed glas water, en de constatering dat waar we thuis kwamen met fluitende vogeltjes en een sterrenhemel, inmiddels de bewolking de overhand heeft gekregen. Zonde. Paasweekend in het grijs, het moet een keer kunnen. Een van onze telefoons kwam met een aangeraden empanada op de proppen bij ons om de hoek, gisteren al. Zuid-Amerika-liefhebbers als we zijn, gaan we vol goede moed op pad.

We bestellen in het Engels, voor het eerst. De empanadas blijken van het gefrituurde soort, dat is bepaald niet het droomontbijt. Online reviews toch niet de heilige graal, dit vijf-sterren-tentje valt door de mand. De dame die onze bestelling op tafel plaatst bedanken wij in het Spaans, waar ze niet op reageert. Ze spreekt Turks met een grote man die later uit de keuken komt, hier is behalve de Mexicaans klinkende muziek opeens weinig latino aan.

We verlaten dit afhaalparadijs en gaan op schoenenjacht. Meneer heeft speciale wensen, die Overkill zou moeten kunnen vervullen, is de hoop. Overkill is hier zeker een goede winkelnaam, kijk maar mee.

Natuurlijk hebben ze niet wat wordt gezocht, buiten begint het te plenzen. Wandeling langs de rivier gaat een streep door, er is een afspraak gemaakt met een vriend van Consultant. In het rijke Soho House.

Als ze denken dat mensen hier komen diggen hebben ze het volgens mij mis.

Ik spiek even boven het hoofd van de barista, espresso kost hier 3,-. Dat is in Berlin een bijna onwerkelijke prijs, ik zie dat een aantal patsers het wel degelijk opdrinkt, het werkt..

Ik probeer op een bank in de lounge te zitten, dat werkt niet helemaal. Als ik goed probeer te gaan zitten met mijn rug tegen de leuning bungelen mijn benen in de lucht voor me uit, een gek gezicht. Al gauw komt daar onze nieuwe gastheer aanlopen, laten we hem Creatief Zakenman noemen, hij is lid van deze club. Met hem mogen we mee de kelder in, een kiekje nemen bij de Spa. Hammam, sauna, massage, van alle gemakken voorzien hier.

Hij neemt ons mee naar boven, kort langs de gym en dan richting de top. Het feestje voor de elite vier ik even lekker mee, terwijl de heren bijkletsen ga ik in een hoekje zitten schrijven. Grappig dat we hier in dit luxebad rondhangen, bij het aanschuiven moet ik wat parmezaan uit een stoel vegen voor ik fijn kan zitten. Blijven toch mensen, die rijkaards. Het uitzicht is bepaald niet onaardig, zoals je bovenaan het stuk hebt kunnen zien.

Terwijl ik dit schrijf springt er zowaar een blonde man daadwerkelijk het zwembad in, hij trekt baantjes, en heeft voor lange tijd het bad helemaal voor zichzelf. Nauwelijks serieus te nemen, maar ik geloof dat ik iets over het hoofd zie.

Hoewel we een afspraak hebben hier in de buurt met een partyvriendin van De Consultant, zit hij in een goed gesprek verderop. Het loopt wat uit, maar dat geeft mij goed de gelegenheid wat bij te tikken aan onze belevenissen.

De stilzwijgende deal is dat hij altijd wat voor haar doet als hij naar Berlin komt (naast het feit dat hij een enorm blok kaas van Boer Geert bij zich heeft). We wandelen naar de Lidl, om melk te kopen. 24 pakken, 3.5% vet. We zwalken ermee richting haar tentje in Prenzlauerberg, dat gaat maar net goed.

Onze magen grommen, sinds de empanadas staan we droog. Verderop zit een Thai waar ze ons graag mee naartoe neemt. Dat loopt niet helemaal gesmeerd, de begane grond is volgereserveerd. We belanden onder de grond, iets te vroeg op de avond. Niet alle gerechten zijn goed op smaak, goedkoop is het ook al niet.

Niet alles kan perfect zijn, ik probeer een beetje in het Duits mee te kletsen, zwaai er wat Engels tussendoor, voelt matig! Er worden plannen gemaakt voor de zondag, Kitkatzondag! Pasen met haar familie gaat voor natuurlijk, even afwachten hoe dat loopt. Ze heeft mooie Kitkat-anekdotes voor ons, dat je daar om zes uur niet meer naar binnen hoeft, dan begint al het 'blowjobgeneuzel', zo voorspelbaar! Onze gastvrouw heeft flink wat Kitkat-avonden achter de rug!

Nu is het hoogste tijd voor een pitstop, een nieuwe nacht ligt voor ons. Terwijl De Consultant direct onder de lakens duikt, probeer ik nog WiFi te zoeken om deel I online te zetten. Een huis zonder internet is even wennen, en de kou maakt de hangmat ook weinig aantrekkelijk.

Er gebeuren rare dingen in ons pand, op de begane grond achter die deur die dus permanent op een kier staat is een drol gelegd. Niet door een hond. We logeren in een pand waar moeilijk opvoedbare heren ook recht op een kamertje hebben. Weer eens wat anders. Terwijl de eerste geluiden van mijn inmiddels slapende kamergenoot onze kamer vullen, hoor ik af en toe een klap op de verdieping onder ons.

Dat begint rustig, alsof iemand tegen een muur aanloopt en het niet begrijpt, maar op een gegeven moment klinkt het alsof er iemand met een goede stormram bezig is. Luid geschreeuw volgt op elke klap, elke paar minuten. Het is niet superdichtbij, maar geruststellend is anders. Er lijkt door buren van de heer in kwestie ook te worden geschreeuwd - in de trant van 'kappen nou'. Zou dit een standaard zaterdagavond ritueel zijn in ons gebouw?

De heer des huizes heeft trouwens in de keuken dit mooie apparaat staan.

Genoeg geschreven, tijd voor een schoonheidsslaapje, maar elke paar minuten die dreun. Dat geschreeuw. Hij heeft het moeilijk. Ik weet niet wat ik kan doen.

Ik schijn in slaap te zijn gevallen, want het is nog geen twee uur als ik wakker word, De Consultant komt net onder de douche vandaan, klaar om te gaan! Ik draai me nog eens om. Op dit moment is het bed zo prettig, om ons heen klinkt weinig stadse herrie, we leven midden in de nacht, vredig.

Dat een douche een goed idee is wil ik best geloven, maar het trekt helemaal niet. Ik hou mijn handen onder de koude kraan en gooi wat water in mijn gezicht. Op het programma staat een bevriende dj opzoeken die in een soort TWSTd draait, Stereo 33 geheten. Voor ik het weet staan we in de lift, die elke dag meer afval (van popcorn tot zakdoekjes) in de hoekjes verzamelt en er in geur ook niet op vooruitgaat.

In het café is de meute net vertrokken naar de Sisy. Geeft ons de tijd even te kletsen met de dj. Cocktails mogen niet meer worden besteld, flauw. Ik verwacht de hele tijd dat een slaperigheid over me heen zal komen, maar dat gebeurt totaal niet. Misschien omdat ik het drankje oversla.

De Consultant spreekt vloeiend Duits, het gesprek naast mij loopt dan ook als een trein. Deze dj, eigenlijk vriend van vrienden, is vorig jaar vertrokken uit Berlin omdat het teveel werd. Het leven hier vereist het opgeven van je ritme, het innemen van wondermiddelen, weekends beginnen op donderdag en eindigen op dinsdag als je niet oppast. Zijn huidige Zweedse leven bevalt hem daarom wel. Rust, ritme, sportschool, een vriendin.

We maken ons op voor een tweede ronde Sisyphos, de stempel als ons wapen. De auto kun je parkeren in het laatste zijstraatje voor de club, er staat een hele parade aan DriveNow-parels.

De rij is gigantisch, beginnende ongeveer naast de uitgang. De hoek om, en daar begint het pas echt. Vijf graden is het, laat het ergens na driën in de nacht zijn nu. We spurten erlangs en tonen onze stempel van gisteren, plakken zelf een nieuwe sticker op onze telefoons en daar gaan we! Waanzinnig als je bedenkt dat er mensen zullen worden geweigerd die daar twee uur hebben staan klappertanden. Brr.

In niets lijkt wat er gaande is op onze vroege vrijdagavond van gisteren, overal verdringen zich mensen, een nieuwe lange rij staat voor het garderobe-huisje. Warme klanken uit Wintergarten (het oma-huisje) komen ons tegemoet. We worstelen ons naar binnen, De Consultant heeft wel een idee voor een plekje waar we niet omver gelopen worden om de haverklap: linksvoor.

Het werkt ook nog, ik leg mijn jas op de vloer onder de monitor, niemand wil met zijn gezicht in een box dansen, dus dit lijkt nog te werken ook. Kleurrijke figuren aan alle kanten om ons heen. Lachende gezichten, lichamen die willen bewegen. Keihard aangemoedigd door de dj's, die me voor het eerst helemaal voor zich winnen door een van mijn absolute Nederlandse favorieten door het huisje te rammen: STEFFI!

Het is bijna een jaar geleden dat ik toen Steffi & The Black Madonna een Panoramabar weekend line-up deelden, voor het eerst alleen naar Berlin ging om de Berghain te proeven. Dit is niet de plek om daarover uit te wijden, maar wat een rit was dat!

Als De Consultant op drankstrooptocht gaat, komt hij na lange tijd terug met de melding dat de barman helemaal wappie was. Er werden meerdere shots op de bar gezet, nooit besteld. Weggetikt maar, want wat moet je anders! Spa rood wordt aan deze mini-bar in het geheel niet geserveerd, dus mijn vodka moet nog even wachten.

De sfeer wordt verder opgepompt door de blije dj's:

Er lopen zulke heerlijke figuren om ons heen, de Berlijnse zaterdagnacht is in volle gang. In feite ben ik met geluk uit bed gesleept, inmiddels is alle twijfel over dat besluit weggenomen, wat een feest! Er staat een leuk blond meisje voor ons neus, ze stuurt berichtjes aan Torsten in het Engels. Als een soort Pipi Langkous met twee knotjes. Twinkelende ogen. Veertjes op haar hoofd.

Ook is er het meisje met donker haar, ze danst op een afstandje maar maakt oogcontact. Het licht in de zaal staat fel aan, en dit lijkt de sfeer te bevorderen. Geheel tegen al mijn principes, ik denk altijd dat ik de dansvloer graag donker zie. Op een gegeven moment komt ze naar ons toe, de dj's hebben een raam opengedaan. Het is heerlijk, maar ze is het er niet mee eens, haar lange mouwen blijken hier te hangen dus dat komt goed uit zegt ze. Geloof ik.

Ik versta haar voor geen meter, maar ik heb geen idee wat ik ermee aanmoet. Toegeven dat mijn Duits geen fluit voorstelt, in geen geval. Ze herhaalt alles minimaal twee keer, maar gebruikt teveel woorden die me weinig zeggen. Op een gegeven moment stelt ze zich maar voor, hoi Lidia. Hier Nachtsnuiver.

Dan de krullenbollen. Opeens zijn ze daar, vergezeld van twee mannen, dat wel. Aan de ene kant blonde korte krullen, aan de andere kant donkerdere korte krullen, iets langer van stuk. Ze dansen met elkaar, de mannen krijgen weinig aandacht. Heel dichtbij elkaar, de neuzen zoenen. Zo gaat het een paar nummers lang. Erg sensueel, veel spanningsopbouw, in de schijnwerpers, voor mijn neus. De blonde maakt een move. Ze strekt haar armen, handen in elkaar gevouwen, omhoog, over het hoofd van het langere meisje heen. Ze trekt haar vastberaden naar zich toe.

Overgave. Minutenlang zie ik alleen maar krullen. De gezichten verdwijnen in de krullenzee. De muziek zwelt aan:

In de verte, althans een paar meter verderop recht voor de dj booth. Daar loopt een ventje met een leren jas aan, hoge kraag. Ik was nog met De Consultant in gesprek, nooit meer naar Berlin zonder korte broek heb ik beloofd. Deze man loopt dus rond, lijkt zelfs te dansen, met leren jas aan. Hoe dan.

Om indruk te maken dus. Op het meisje naast hem. Haar lichaamstaal spreekt boekdelen. Hij raakt haar aan, ze beweegt van hem weg. Toch is er wat gefluister in oren, hier en daar. Het gaat allemaal niet van harte. Het irriteert, je wilt die man er eigenlijk meteen uitzetten. Een niet vrije dansvloer is ellende. Ze is echter geen kind, en loopt ervandoor. Hij gaat er niet achteraan.

Voor mijn neus is het krullenfeest opeens verdwenen, op zoek naar een nieuw paradijs. Dat schept ruimte voor een brutale hipster met een glimmende jas aan. Wat bezielt die mensen toch. Dit is wel het type dat er dan weer een korte broek onder zou kunnen dragen, maar dat is niet het geval. Zonder enig respect nemen onze nieuwe gasten erg veel ruimte in, maar ze houden het niet lang vol. Hij duwt naast me nog wat flesjes omver voor ie wegloopt. Hij pakt ze op en neemt ze mee, pfandjager ook nog. Brrrrrrr.

Lidia vertelt dat de dj's aan hun laatste half uur bezig zijn. Ze is niet constant in beeld maar blijft in de buurt dansen. Waar het een uur geleden echt wild heet was in de zaal, is het nu iets te druk, en het tempo zakt wat. Althans, er vallen meer pauzes in de nummers, voor het tijdstip wat mij betreft totaal ongeschikt. Maar ze spelen de een na de andere Dixon-plaat of remix, dan krijg je die enorme drops er gratis bij natuurlijk. Voor de liefhebber(s).

Deze loopt nog lekker door:

Ian Pooley staat binnenkort in een dorpje in Ierland, toevallig net waar Liefde een maand vakantie viert. Extra warmte dus als deze voorbij komt:

Over ons perfecte plekje linksvoor geeft De Consultant nog een mooie quote af. 'De Berlijnse dansvloer is soms net CounterStrike, af en toe moet je een beetje campen'. Ik wil niet eens naar de wc, want we staan zo heerlijk uit de loop, dichtbij het open raam. Nuno Dos Santos komt ook nog even mentaal voorbij:

Afsluiten doen de heren met:

Nou had ik helemaal geen idee wie er aan het draaien waren, ik heb urenlang gedanst zonder vragen te stellen. Nu ik toch op bed aan het schrijven ben, kan ik ook wel even uitzoeken hoe het zit. Vijf jaar geleden stonden deze jongens in Studio 80. Goeie ouwe tijd.

Tijd voor verandering, plaspauze, in de vrieskou. OK ik overdrijf, maar het is vijf graden om zes uur in de ochtend. Mensen lopen in t-shirt buiten, het is pijnlijk. Voordeel van de garderobe niet gebruiken is dat je lekker je jas aantrekt voor het plassen?! Tja.

We duiken het hardere gedeelte in, op zoek naar De Zweedse die ook nog ergens rondhangt. We vinden haar vooraan in de Hammahalle. Die naam zegt alles natuurlijk, maar als je er nooit bent geweest heb je nog een belevenis op komst. Weaponized Assault On The Body heb ik ervoor bedacht, niet mooi Nederlands. Deze oude fabriekshal met alle buizenstelsels in tact, meerdere discoballen, honderden gloeilampen, barren aan alle kanten en een vrouw aan het roer vanavond!

Ik vond deze foto, gemaakt door Jonty. Ze had vannacht een iets andere constructie op haar hoofd, maar wel in dezelfde stijl. Een veer, recht omhoog vanaf haar voorhoofd. Het was extreem makkelijk je door haar (beats) te laten verleiden.

Haar polsen zwaar beladen met veel sieraden, en ze had in haar beweging een hele mooie groove te pakken op een andere laag, veel rustiger dan de hoge BPM zoals het door de zaal stuiterde. Zo stond ze volledig in controle achter de decks, rollende knallen af te serveren. Ongemerkt vliegt een paar uur voorbij, techno met een likje Psy.

Hoe anders dan een Berghain gaat het er hier aan toe. Shirtloze mannen volstrekt in de minderheid, al merk je wel een enorm sfeerverschil tussen de zalen. Waar we net in het licht stonden, ook omdat buiten de zon allang op is, staan we hier in het pikdonker. Ook de muziek bevordert geen interactie tussen mensen, de krullenbollen zouden zich hier niet snel met elkaar vermaken vermoed ik. Iedereen kan solistisch zijn of haar gang gaan, dat zeker.

Uit het niets begint mijn maag te zeuren, en een Sisy-pizza zie ik helemaal niet zitten op dit moment. Ik stel dan ook voor om ons bed op te zoeken, al valt de moeheid gek genoeg mee, het is inmiddels half negen.. Met de cabrio uit het eerdere plaatje rijden we naar huis. Het begint te regenen, we kopen een croissantje onderweg.

Het is midden op de middag als ik luttele minuten voor de wakker word. Hoop op zonneschijn lijkt niet te worden beloond op dit moment. Met zin om te schrijven over onze nacht stap ik uit bed, onder de douche, en naar het café. Of je je laptop alleen in de achterkamer wil gebruiken in het weekend, goed beleid. Ik verhuis naar de donkere zone, met een lekkere plak banaan-hazelnoot-cake en een verrassend sterke gemberthee. Isla, voor gemberthee fanaten in Neukölln.

De Consultant komt me later oppikken, en bedenkt met het geniale plan om te 'ontbijten' met pizza. We rijden naar het altijd volle Zola en eten een Spianata & Vegetariana zo uit de film. Een echte houtoven, je ruikt het hout tijdens het eten. Heerlijk elastisch deeg, een geweldige tomatensaus die niet zo zoet is, dikke spiertwitte mozzarella. We wanen ons even in Italië, dromend over de warmte Sicilië. Buiten is het vier graden.

Binnenkort lees je het derde en laatste deel Nachtsnuiver in Berlin. Deel I staat hier.

Nachtsnuiver kun je volgen op facebook.
Nachtsnuiver tipt lekkere platen op SoundCloud.
Snel op Insta naar de foto's.
Liever een tweet, tweet, tweet!
Of.. lekker intiem een berichtje op WhatsApp ontvangen bij een nieuw stuk.
Ouderwets een mailtje sturen mag nu ook.

Nachtsnuiver tipt vast vooruit deze maand TAMBOURINE IV:

23 april is het de derde zondag, tijd voor TAMBOURINE 4! Dit keer editie: A secret formula. Een gratis feest om midden op de zondag te dansen, met overheerlijke taart, warme beats, YES!