De voorbereiding

Overdag kreeg ik een bericht van Meneer Film over wat mijn plannen waren. Een rustige avond en dan hop op de fiets naar Het Westen. Uitkijken naar deze nacht deed ik al zolang, voornamelijk dankzij het succes van vorig jaar. De liefde daar was grenzeloos en werkt verslavend, je wilt altijd meer! In de tussentijd zag ik Antal solo in De School en dat was ook ontzettend de moeite waard. Maar deze combi heeft bepaalde ongrijpbare kwaliteiten waar ik extra veel zin in had.

Het glaasje wijn

In de middag had ik het geluk even te werken in de Jordaan waar een glaasje witte wijn werd aangeboden. Niet dat ik het op kon drinken, wijn valt de laatste tijd heel zwaar om de een of andere vreemde reden. Eenmaal thuis nestel ik me aan de keukenbar. Ik kijk de stream van Daniele Baldelli die in Garage Noord draait bij RLR. Hopelijk gauw hier te vinden. Op dit moment kun je de video nog eenvoudig aanzetten via facebook. Daniele zou ik nooit kennen als ik niet zo'n fan was van DJ Harvey. Ik kom er gauw op terug.

Daniele Baldelli

De eerste track kwam voorbij tijdens de afsluiting van Amsterdam Dance Event in de Marktkantine. Daniele Baldelli en Harvey combineren als ware goden en bij deze vast een tip voor komende zaterdag. Ik vraag De Autokoning mee, we gingen nog nooit samen naar De School ook al kent hij er het halve team. Hij blijkt, net terug uit Schotland, met griep thuis te liggen. In navolging van hem draai ik snel een guacamole in elkaar. Een knoflookrijke snack voor het uitgaan, slim!

Dankzij een alerte Meneer Film zit ik nog voor elven op de fiets. Ik vlieg westwaarts, het miezert maar niet echt. Bij het Leidseplein zitten mensen lekker te roken voor de deur van Weber en Lux. Echt koud is het helemaal niet. De sneeuwstormen zijn vergeten. Als ik mijn foto van de 'rij' aan het maken ben tref ik een bekende naast mij, onze timing neigt naar totale perfectie. De rij van misschien vijftien mensen voor ons lost op binnen minuten. Bij de deur wordt goed samengewerkt, een sticker op je lens krijg je al terwijl je nog buiten staat.

De deur

De lieve dame aan de poort vraagt haar collega waarom hij geen koekjes heeft meegenomen uit het restaurant net. De vraag van de avond. De rits van mijn rugzak weigert als ik antwoord op de vraag wat ik toch bij me heb. Ik krijg nog net geen applaus als ik vertel dat het om mijn korte broek gaat. Hij vergeet me bijna te fouilleren en foetert zichelf uit, en bewijst zijn goede bui als hij de oude Nokia in mijn jaszak opmerkt en gokt dat het een powerbank betreft. "One for the bitches and one for the dough", klinkt het uit zijn mond. Altijd leuk, twee telefoons mee naar de club. (Nul mee naar de dansvloer).

Volgens mij is het nog geen eens half twaalf als we landen bij de garderobe. Gelukkig heeft Meneer Film nog wat munten op zak, ik ben heerlijk met alleen een pinpas op weg gegaan. Treurig beeld zo'n open rugzak met al mijn spullen erin, het is niet anders. Ik laat alles achter en na een plauspauze wandelen we naar de benedenbar. Wat gemberbier voor Meneer Film en een glas water voor mezelf. Op naar de dansvloer waar de Afrikaanse klanken al door de zaal trekken. Ergens mid-mid blijven we hangen, om ons heen staan wat mensen die zo uit een vrijmibo lijken te zijn gekomen. De bewegingen zijn ongecontroleerd wild maar intens vrolijk.

Antal in de verte

Ik kan in de verte door de 'mist' nog net het hoofd van Antal ontwaren. Ondertussen wiegen we onze heupen zo goed en zo kwaad als dat gaat, op tempo. Het fijne van het begin van de avond is de ruimte, de schone vloer, de temperatuur, de belichting. Er staat een ontspannen 'standje' ingesteld, alle halogeenlampen flitsen in kalm tempo aan en uit, wat zorgt voor ongewoon veel zicht om ons heen. In afstand wel weer begrenst door de mist. Het lijkt mistig omdat de dag buiten zoveel mist bracht dat het hier lijkt door te zetten. Ik weet natuurlijk niet of dat de gedachte erachter is, maar het voelt extreem natuurlijk.

Afrika

De warme Afrikaanse ritmes maken me blij en doen direct denken aan die nacht in december vorig jaar. Nu verlaten we het Afrikaanse continent gevoelsmatig al rond middernacht (ik weet niet hoe laat het is) en keren we er ook niet gauw meer terug. Waar de vocalen me binnenhalen worden ook die vanavond minder uitgewoond vergeleken met vorige keer, maar wat het meest opvalt is de klank van het geluid. Normaal gesproken zit er bij De School iemand die zich over het geluid ontfermt, de hele nacht naast de dj's.

Het geluid

Maar diegene was ik vrijdag bij Orpheu en Terekke ook al kwijt. En nu weer. En dat komt het geluid niet ten goede. Natuurlijk hangt het oude Trouw-systeem hier en is het prima afgesteld op de nieuwe omgeving. Maar blijven aanpassen op de nacht is alles. De School weet dit. Antal & Hunee draaien een enkel nummer wat we vorig jaar ook al hoorden, alleen dit keer waren de vocalen soms half kwijt. Instrumenten, alles valt soms weg in de zee van bas. Waar ben je lieve geluidsmens?

Het licht

Gelukkig heeft de lichtman of vrouw een hele goede nacht. Ja, de zee van lampen die al vroeg mag schijnen doet me heel veel plezier. Het voelt als een cadeautje om een keer om je heen te mogen kijken. Dankzij de 'mist' is in de verte kijken er alsnog niet bij, natuurlijk. Maar je kunt in elk geval iets opvangen van de mensen naast je. Verwennerij, voor de menselijke kant van het verhaal.

Meneer Film en ik voelen ons thuis op deze dansvloer. Eerder al was hij mee naar een nacht met Steffi, en vorige week nog waren we bij de Subbacultcha-nacht die overging in disco superkrachten van Terekke en Orpheu. Waar we begonnen tussen een zee van vrijmibo-vrouwen, belanden we zonder enige actie van onze kant opeens tussen een stel mannen die duidelijk diep in het glaasje aan het kijken zijn. Ik ken weinig heren zo vredelievend als Meneer Film, en broodnuchter krijgt hij het bijna aan de stok met een snotaap die tegen ons aan loopt te beuken alsof we er niet zijn.

De verhuizing naar voren

Tijd voor een verhuizing, een omtrekkende beweging naar voren. Om nog even terug te komen op het bijna-incident, ook in Shelter vorige week stoorde ik me enorm aan een figuur dat maar vrouwen bleef lastigvallen waar hij kon. En dan kun je diegene daar wel op aanspreken, heb ik ook gedaan zonder enig resultaat, de kans op een luisterend oor is klein. De vrijheid van de dansvloer heeft ook een mindere kant, op zo'n moment. Vrij om je te misdragen.

Ondertussen vermaken Antal & Hunee zich opperbest, zo blijkt uit hun "ai ai ai aaaaiiiiii!" die ik wil meeschreeuwen.

Party Pants

Je kunt de playlist gewoon aan laten staan, en je laten meevoeren. Het is fijn om niets op zak te hebben, me over te geven aan de nacht. Ik kijk om me heen, sluit mijn ogen en dans. Gaandeweg wordt het drukker en drukker. Nog voordat het echt vol is gelopen ren ik naar boven om mijn korte broek aan te trekken. Bij de garderobe is de druk al verhoogd sinds een uur geleden. Nog steeds even vriendelijk, en er staat een mooie man naast me die uitroept 'party pants'! Zo is het, beste man!

Als ik moet gokken was het nog niet eens half twee als er een beat klinkt die Afrika en Brazilië flink op afstand duwt. Ik hoor een stem tussen de krakende baslijnen, 'cosmic temptations', en de zaal kolkt voor het eerst. Eerder al zei ik aan Meneer Film dat het wel eens legendarisch zou kunnen worden vanavond. Dit zijn de momenten dat het pad wordt belicht. We zijn onderweg. De lichten doen de rest. Volgens mij is het ook deze fase dat een glitterdame me aanspreekt, 'lekker he?', ik kan het alleen maar beamen.

De eerste keer

Als ik informeer of ze er vorig jaar ook bij was, klinkt het antwoord 'nee', dat niet alleen, dit is haar eerste keer in De School! Geen Amsterdamse, en misschien verklaart dat een deel van het gevoel van vanavond. Alsof je kunt merken dat de gemiddelde bezoeker de club (nog) niet kent. Had ik liever iedereen van vorig jaar weer bij me gehad? Dat is volgens mij is ook niet het antwoord.

Het duurt niet lang voor ze staat te zoenen met een buurman. Vermoedelijk een drugsconnectie, dat scoort goed vanavond. Mooi is dat later dit nummer klinkt waar ik moed uit put. Met de heerlijke tekst 'you're not my only lover'.

Al dagen ben ik soms aan het schrijven. Tussen de kerstfeestjes en voorbereidingen door. Maar als ik dan zo'n plaat thuis kan opzetten in de keuken, de lichten uitdoe, ben ik bijna terug in het paradijs!

Begrijp me goed, het was helemaal niet alleen maar een paradijselijke nacht. Glas lag overal onder mijn voeten. Nuchter is het nadeel dat je elke scherf voelt. Oude schoenen een must, je komt thuis met gebroken zolen als je geluk hebt. Het was een bende zoals ik zelden heb meegemaakt. Misschien was het nog niet eens vier uur in de nacht en overal lag glas, en niet een beetje. De nadelen van flesjes Jupiler zijn er dus zeker. Het danst heerlijk, maar mensen smijten het in de rondte.

Het zwembad

De wc's dan, nog zo'n totaal drama. Zelden, nee nooit zag ik de toiletten hier zo verschrikkelijk toegetakeld. Ik waan me in Zuid-Amerika. Een zwembad, en dan houd ik het netjes. Ook voor het eerst dat ik een keer moest wachten tot ik aan de beurt was, dat is me in twee jaar niet gebeurd. Ik begrijp dat het gebouw onder druk staat. Stijf uitverkocht is nog zacht uitgedrukt. De hitte, de geur van zweet, als je de trap afdaalt, ongekend. Tot ver achterin de zaal, ja echt tot aan de lichtmensen aan toe en dus al bijna bij de bar, staan mensen te dansen, en niet zo'n beetje ook.

Het frisse feestje aan de achterlijn

Hier was het goed toeven, ik heb zeker een uur doorgebracht met Meneer Film dansend helemaal achterin met een frisse luchtstroom glijdend langs ons middel. Nee zo was het niet, meer een koude storm, maar heerlijk versus de body heat om ons heen. Er waren een paar ontmoetingen, kruisende blikken, gesjans en gedans, gefluister.

De tosti

Toen Meneer Film me achterliet, iets voor de klok vijf uur sloeg, ben ik op tosti-pad gegaan. Hij had het eerder geprobeerd, maar de rij was verschrikkelijk. Mijn hongerklop was inmiddels niet meer te negeren, ik moest iets. Naast het rookhok vond ik het raampje per direct beschikbaar voor het doorgeven van mijn bestelling. Een tosti hier, midden in de nacht kost slechts drie euro. Ik had er nauwelijks een besteld en een dame bood mij een helft aan, omdat ze teveel had besteld.

Zo raakten we in gesprek, ik vertelde haar over de nachtelijke verhalen die ik graag schrijf. Ze zorgt voor kinderen wiens ouders daar niet zo goed uitkomen in Noord-Holland. Haar vrienden was ze kwijt, het zijn rokers dus hopelijk komen ze later voorbijlopen. Maar ons belangrijkste onderwerp is wat we delen: de tosti. Dit is de droogste tosti die ik in tijden heb gegeten. De honger is gigantisch dus het gaat er, mede dankzij de ketchup wel in. Maar dit is geen verwennerij, alles behalve. Waar is de lasagna heen?

Ik heb haar beloofd dit punt niet onaangeroerd te laten, stiekem ben ik nieuwsgierig of ze het ooit terugleest. Maar los daarvan hoop ik dat iemand dit leest die wat kan veranderen voor de toekomst. Waarom niet een klein kloddertje boter? Waarom niet een echt blok kaas met een schaaf? Of plakjes op zijn minst, in plaats van wat gesnipperde voorgefabriceerde meuk? Misschien zijn er horecaregels die er een bende van maken, maar dit is niks!

Hunee zonder shirt

Goed, ik heb weer energie getankt, de dansvloer trekt, ik zwaai de lieve vrouw uit die met me wilde delen. Gelukkig nam ze ook een hapje van mij als terugbetaling in ontvangst. Ik besluit vooraan te gaan kijken, ik ben de hele avond nog niet in de buurt van de booth of de dj's geweest. Nu kom ik erachter dat er geen geluidsmens betrokken lijkt bij de actie. Ook zie ik dat Hunee net als in Berlin in oktober allang zijn shirt heeft uitgedaan. Het is een fijn beeld, hij voelt zich op zijn gemak.

Even dans ik op de eerste rij. En daar is ze, natuurlijk linksvoor, ze bespringt me nog net niet: Huisgenootje! Voor het eerst in uren vinden we elkaar. Ze is helemaal niet content met het stijgende en dalende ritme van de muziek. Ik geniet van de afwisseling, maar dit geldt niet voor iedereen. Helemaal nuchter is ze niet, en ze zwaait met haar telefoon in de hoop iets met Shazam te vangen. Zó blij ben ik zonder spullen en apparatuur, zo lichtgewicht voel ik me in mijn korte broek.

De slotfase

De nacht brengt nog zoveel wonderlijke momenten ook in deze laatste uren, het is ver na vijven als de stroboscopen voor het eerst écht losbarsten. Daft Punk hebben we dan al gehad. Volgens mij zal het een uur of zes zijn geweest als we de techno en house achter ons laten en we een warme Afrikaansbraziliaanse lounge instappen. Het is een eindfase die bijzonder gelukkig maakt, zolang je maar niet per se wil rammen. Deze liefdevolle nacht met een wisselend publiek en soms wat vage atmosfeer door de bespottelijke drukte voltrekt zich als een minder stabiel opgaande lijn dan ik weet op te lepelen van vorig jaar.

Maar dat elke ronde ook met dezelfde dj's gelukkig een andere is, wordt bewezen. En dat ik waanzinnige muziek heb gehoord geldt bijna als twee feiten, voor elke dj één. Ik ben dan ook ontzettend dankbaar voor deze rit. Heel zeldzaam dat ik zo makkelijk acht uur blijf dansen, ik heb alleen even gezeten in de 5AM-tostipauze. De rest van het weekend gaat natuurlijk iets minder soepel, dit was wel een investering. Maar ik kijk alweer uit naar volgend jaar. Hopelijk met drie of wat liefhebbers meer in de zaal.

We zien elkaar, fijne liefdevolle dagen aan ieder!

Volg Nachtsnuiver

Nachtsnuiver op facebook.
Nachtsnuiver op Instagram.
Nachtsnuiver op WhatsApp [Altijd op de hoogte met een berichtje in de Nachtsnuiver-WhatsAppgroep bij een nieuw stuk].
Nachtsnuiver op SoundCloud.
Of nog leuker, stuur een mail!

Tambourine #11

Volgende maand bestaat Tambourine Amsterdam 1 jaar, het wordt een speciale, deze eerste van 2018! De toekomst is niet geheel duidelijk, waar we zullen dansen daarna houden we nog even spannend. Maar 21 januari ben je welkom op de mooiste houten dansvloer van Oost op zondagmiddag. 15:00 Tambourine #11 in Jungle Amsterdam GRATIS