ADE 2017

De eerste gastbijdrage dit jaar verscheen in januari. Inmiddels zijn we toe aan nummer zeven. Wil je iets bijdragen aan Nachtsnuiver dan kun je altijd een berichtje sturen of een mail.

Dat weekend in oktober

Donderdag 18:00 uur, mijn laptop gaat dicht, ADE 2017 kan beginnen. Ik spreek met twee vrienden af op de Vijzelstraat om een goede Aziatische bodem te leggen, waarna we door de permanente spits van het Amsterdamse centrum richting onze eerste halte fietsen; Rush Hour. Al vanaf een afstandje is de vrolijk dreunende kick uit de Funktion Ones van de platenzaak te horen. Binnen treffen we bekende koppen aan achter de E&S rotary mixer. Het zijn Fransman Gilb’R en de van origine Zuid-Afrikaanse Esa. Als ze een voor mij onbekende plaat van Penny Penny opzetten sluit ook Hagenees Danny Wolfers a.k.a Legowelt a.k.a. duizend andere aliassen aan. Niet voor muziek maar voor een praatje in de live uitzending van WorldWideFM over, hoe kan het ook anders, synthesizers. Helaas staat de microfoon nogal zacht en begint het aardig druk en warm te worden in de zaak.

Gilb'R & Esa at Rush Hour.

Red Light Radio

Tijd voor wat verkoeling in de vorm van gratis Kornuit pils bij de tweede stop: Red Light Radio. Met de fiets aan de hand banen we ons een weg door het mistroostige publiek van de Rosse buurt. Bij aankomst blijkt dat de grote meerderheid van de bezoekers buiten de vinyl shop druk staat te babbelen, ADE is nét werken. Binnen wordt een mooie sfeer neergezet met een dik rookgordijn en een enkel rood gloeiend, door Parra ontworpen, Red Light Radio-logo. Verdere verlichting komt uit flikkerende lampjes van de breed uitgestalde elektronische apparatuur. Op de achterste linie draait een haast onherkenbare Orpheu the Wizard een spookachtige ambient set op Technics. Op de voorgrond staat de live set van Jonny Nash en Michal Turtle uitgestald met een twintigtal gitaareffecten en als kleurrijk pronkstuk de Ableton Push 2. Na twee liedjes van de meeslepende psychedelische vertoning kijk ik op mijn horloge; het is bijna acht uur, we moeten naar Noord.

Noord

Een van mijn vrienden haakt af bij het pontje, met de ander ga ik naar Paradiso Noord voor de live set van Bicep. Zoals verwacht bestaat een meerderheid van mensen in de rij uit opgeschoren Britse jongens met bijpassende techno chicks. Hier en daar spotten we opgerolde mouwen, aan biceps geen tekort. Desalniettemin is de sfeer in de zaal goed en wordt er bij aanvang direct lekker gedanst op de stampende beat van de TR-909. Hitje ‘Just’ horen we in een ietwat ingetogen uitvoering en persoonlijke favoriet ‘Rain’ wordt breed uitgesmeerd, waarbij de sample van een oude Indiase Bollywood film mooi tot zijn recht komt. De opbouw in de set is niet heel vloeiend, maar afzonderlijk zijn de tracks stuk voor stuk raak. Na het concert gaan we vrijwel direct naar huis, de vriend moet morgen werken en ik ga nog naar “School”. Al met al een vermakelijke eerste avond en een mooie aftrap van het Mokumse danspartijtje.

Bicep live at Paradiso Noord.

School

De volgende ochtend word ik wakker met een mooie herinnering aan de avond ervoor en ik heb veel zin in de komende nacht. Het langverwachte Het Weekend in De School staat op mijn programma. Helaas krijg ik na het ontbijt een treurig smsje van een vriendin uit Antwerpen waarmee ik op stap zou gaan; ze kan niet meer komen. Erg jammer, maar om volledig begrijpelijke redenen. Na de boodschappen en andere huishoudelijke taakjes besluit ik de vriend van de vorige avond te bellen. En ja hoor, die heeft natuurlijk wel zin in nóg een feestje. Warmdraaien doen we thuis aan het begin van de avond op mijn Pioneer-set, waardoor de sfeer er al gauw lekker in zit. Omdat het nogal een tocht is vanuit Oost naar De School maken we een tussenstop bij Café Struik op de Rozengracht. Ook daar staat een gele ADE lamp op de booth. We horen gezellige disco-klanken waaronder de kan-altijd-track Let’s Lovedance Tonight (Danny Krivit re-edit) van Gary’s Gang.

Nacht

Even na middernacht is het de hoogste tijd om onze tocht door te zetten naar de Doctor Jan van Breemenstraat 1. In de rij van De School krijgen we meteen een representatieve indruk van het publiek: men komt vanavond van heinde en verre. De voertaal is Engels maar achter ons hoor ik ook een Brabantse tongval. We raken aan de praat met twee Tilburgse jongens die er een treinreis van drie uur op hebben zitten en grappend vertellen dat ze de terugreis voorlopig nog maar even uitstellen, ze hoeven immers maandag pas weer naar buiten. Na de grondige analyse van de doorbitch mogen we door naar de volgende rij, die van de kaartcontrole. Het blijkt dat de verbinding met Ticketmaster verbroken is waardoor we een kwartier staan te wachten op de reboot van het scanapparaat. Mijn vriend stelt voor om gewoon een kaartje aan de deur te kopen en onze digitale toegangsbewijzen op Ticketswap te zetten. We besluiten toch even te wachten. Dit geduld wordt beloond, aangezien de beveiliging het uiteindelijk ook allemaal te lang vindt duren en ons door laat lopen zonder onze tickets te scannen. Zodra we binnen zijn verkoop ik de kaartjes online voor de originele prijs, dat is een leuke start van de nacht.

Carista

We beginnen met een voorzichtig dansje in Het Muzieklokaal. Al snel brengt Carista het publiek in beweging met breakbeats en percussie, onder andere Roman Flügel’s Sliced Africa komt voorbij.

We lopen een rondje. Door het verder duistere schoolgebouw heen zijn indrukwekkende lichtinstallaties neergezet van Children of the Light. Dankjewel, ik krijg die gouwe ouwe van Nakatomi de rest van de avond niet meer uit mijn hoofd; “We are the children of the night, We fight for the future of our nation, Let's come together and unite, Nothing's gonna stop us now”.

Om drie uur is het tijd voor de lange set van Interstellar Funk in de donkere fietskelder, ‘De Club’. Hij begint tam en traag, in lijn met de stemming van het publiek. Er zit een zekere curve in zijn opbouw waarvoor je wat moeite moet doen. Gelukkig hebben we een sweet spot gevonden in de benauwende drukte waar we het wel even vol kunnen houden; tien meter voor de rechtersub komt een verfrissende straal koude lucht uit het plafond. Dat zal voor de rest van de nacht onze ontmoetingsplek zijn. In de duisternis spot ik al snel wat bekenden en na een tijdje is het feest compleet. Interstellar Funk komt voor mijn gevoel in zijn volledige set niet boven de 120 BPM uit en weet een prachtige meeslepende sfeer neer te zetten met zijn acid platen die uit een ander tijdperk en universum lijken te komen. Bij een van mijn noodzakelijke water refills bij het toilet op de begane grond hoor ik uit Het Muzieklokaal een opmerkelijke plaat komen. Er heeft iemand het refrein van Blitzkrieg Bop geloopt. "Ey oh, Let’s go"; even kijken wie er draait. Het is White Boy Wasted a.k.a. Vic Crezée, die bedreven op de Hot Cue’s van zijn CDJ’s aan het rammen is. Het is Rock ‘N’ Roll geblazen als hij er vervolgens Le Tigre’s Deceptacon in knalt. Niet bepaald waarvoor ik naar De School ben gekomen, maar leuk om mee te pakken.

Dr. Rubinstein

Goed, terug naar de kelder want Interstellar Funk wordt bijna afgelost door Dr. Rubinstein. Zodra de Berlijnse dame begint valt voor mij de programmering op zijn plek, wát een goed contrast is dit. Waar de vorige set uit lage BPM’s en tamelijk abrupte overgangen bestond, wordt het tempo nu flink opgeschroefd en zijn mixes lang en constant. Met haar kledingkeuze voor een wit t-shirt met daar overheen een rood jurkje komt Dr. Rubinstein in het eerste opzicht onschuldig en lieflijk over. Dat zal ze misschien ook wel zijn, maar uit haar muziek spreekt het tegenovergestelde. Met een beukende techno kick geeft ze de maat aan en laat ze lachend minutenlang de baslijn van de ene track over de synth van de andere lopen. Hoe strak de set ook is, het is ook enorm intens. Daarom ben ik blij als ik even een uitstapje maak naar boven en daar mijn lange blonde vriend tegenkom in Het Kunstlokaal. Met een grijns op zijn gezicht staat hij samen met een handjevol andere mensen heerlijk te slowdancen op de exotische tunes van Philou Louzolo. De zaal is gevuld met daglicht. Perfecte timing om de nacht met een vrolijke noot te eindigen. Wat kan Philou geweldig mixen, van gezellige wereldmuziek naar zware drumbreaks. Constante factor is de opzwepende ritmesectie die ervoor zorgt dat je blijft bewegen. Philou lijkt onze motivatie te beamen als hij een reggae versie van “You Keep Me Hangin' on” draait.

Helaas blijft hij iets te lang in dit trage genre hangen en is dit voor ons het sein om naar huis te gaan. Misschien maar beter ook. Met een enorm voldaan gevoel stap ik op de fiets terug naar het Verre Oosten.

Rolling Rock Kitchen

De volgende dag word ik aan het einde van de middag wakker. Mijn lichaam is uitgeput van de nacht ervoor, maar mijn hoofd heeft er zin in. Omdat ik vind dat ik nog even naar buiten moet om iets van mijn ritme proberen te maken besluit ik in te gaan op het aanbod van een goede vriend. Een gratis avondje in een voor mij nog onbekende plek in Amsterdam Noord; Rolling Rock Kitchen. De muziek wordt verzorgd door Dogma en Nous’Klaer. Met fikse tegenwind en dwars door de regen spring ik op de fiets naar het pontje waar mijn vriend me opwacht onder het afdak van Centraal Station. Als twee verzopen katjes bereiken we de bestemming. De eerste indruk van Rolling Rock Kitchen is een soort kleine versie van Pacific Park. Ik ben aangenaam verrast te zien dat er naast de zweterige dansvloer ook een ruime tuin is met kampvuur en openlucht urinoir. De avond begint als iets wat op een doorgehaalde vrijdagmiddagborrel lijkt; tam publiek dat al Gin Tonic-drinkende staat te kletsen of met een telefoon bezig is. Hier komt al snel verandering in als na upsammy mijn favoriet Woody achter de draaitafels plaatsneemt. Met zijn vreemde maar toch mooi aansluitende platenkeuze lijkt hij de mensen in het publiek in een lichte trance te brengen zonder dat ze het doorhebben. Vooral vooraan bij de booth begint iedereen meer en meer in beweging te komen.

Arif

Als na Woody voormalig dj uit het Malawi-collectief Arif plaatsneemt, is de hele zaal in positieve stemming. Shazam heeft geen kans van slagen bij de obscure muziek van deze man. Als ik subtiel probeer om een trackname van de display af te lezen is Arif zo galant om de info knop van de CDJ in te drukken. Iets van Telephones. Wanneer anderen later dezelfde move maken gaat hij zelfs nog een stapje verder; hij neemt gewillig telefoons van het publiek aan om een fotootje te maken van de nummers die hij op heeft staan. Wat een mooi gebaar, muziek waar hij waarschijnlijk diep voor heeft moeten crate diggen deelt hij zonder probleem met zijn fans. Freedom (Mas Mix) van Ricky Le Roy zorgt ervoor dat er veel handjes de lucht in worden gestoken.

Naast de uitmuntende muziekkeuze merk ik op dat er opvallend veel beeldschone vrouwen aanwezig zijn en ik zie een correlatie met het knappe groepje Zeeuwse dj’s dat het feestje host. Als Oceanic met zijn lange zwierende haren en bril op het stokje overneemt is de avond op een hoogtepunt. Overal deinzen tevreden koppen op en neer. Wat ben ik blij dat ik nog even op stap ben gegaan. Dit is dé manier om je kater te baas te zijn. Om een christelijke tijd stappen we op de fiets. Met een minstens zo contente stemming als gisteren rijd ik huiswaarts. Dit was absoluut de moeite waard, maar nu moet ik weer aan mijn gezondheid denken en is het even mooi geweest. Of zoals ze in Zeeland zeggen: “Nous’klaer” (?).

Volg Nachtsnuiver

Like Nachtsnuiver op facebook.
Spannende nummers beluisteren via SoundCloud.
Lekker swipen met Instagram.
Wie gebruikt er nog Twitter?
Altijd op de hoogte met een berichtje in de Nachtsnuiver-WhatsAppgroep bij een nieuw stuk.
Of stuur een mail!

Nachtsnuiver ADE 2017

Wednesday: The report on Wednesday is here
Thursday: You're reading it! Friday: Click here for the preview.
Never miss a single update: Join the temporary Nachtsnuiver ADE WhatsApp group