Wedstrijdbenen. Ik voel ze.

Vrijdagavond rustig aan gedaan, met de jongens geproost op Red Light. Orpheo had zijn mooiste witte jasje aangetrokken en Lena & Vladimir uitgenodigd.

Zaterdag overdag met een vriendin in de zon gezeten, opeens was de warmte daar. Op het enige overgebleven niet-patser-ikwilIJbier-terrasje van het Beukenplein.

Meneer Film vierde zijn verjaardag in zijn nieuwe huis, gelukkig in het Westen van de stad. De Canadese ging mee, ik kon haar lospeuteren uit een geil gesprek bij een galerie. Waar ik overal door rood fiets, is zij daar recent mee gestopt. Onze tocht richting de Staatsliedenbuurt verliep niet zo soepel, bovendien was ze gekleed op de zon, die geen warmte meer gaf.

Het huis blijkt een mooie verdieping op de eerste, net achter de Spaarndammer. Met gazon wat zo gladgestreken is dat ik het pas geloof na de toelichting dat er niet gelopen mag worden. De Canadese duikt in zijn platencollectie, maar of ze iets voor ons op heeft gezet?

Later arriveert De Lerares, net als ik uit het raam staar komt ze aanfietsen. Zoveel belofte. Een kleintje, een trouwfeest. Dit is dat jaar. Om me heen begint het. Op een stoel op een meter of twee afstand zit De Schrijfster. Een aantal lange nachten vorig jaar met haar ben ik niet vergeten.

Ongeveer een jaar geleden kon ik de meute aanwezig op een vergelijkbaar feestje (in het vorige huis) nog overtuigen om mee te gaan dansen. De School was nog niet zo lang open. Vol van belofte.

Het is me niet gelukt dit verhaal tijdens het weekend af te schrijven, soms haalt het leven je in. Wel heerlijk geslapen zondag. Goed. Terug naar de zaterdag!

Het zal kwart voor twaalf geweest zijn bij mijn aankomst. Lekker racen van West naar West. Op de racer van Liefde, zo is ze toch een beetje bij me. Ik vergeet een foto van de rust voor de deur te maken. Een hele kleine rij.

Ik loop door het midden en mijn favoriete host merkt meteen op dat ik mijn baard eraf heb gehaald. Het is waar, het was tijd. De kalmte is overal, mijn lege tas krijgt één blik en ik mag verder. Bij de garderobe voor het eerst wat mensen, weinig werkenden nog op dit uur. In de gang gebeurt iets geks, er loopt nog een man met een vloerpoetsmachine rond. Hoe kan dat nou, zo gaat dat hier meestal niet. Zou het met die gekke Gorillaz te maken hebben die overdag feest hebben gevierd hier?

Ik wandel door De Tuin. Kaarsjes branden liefjes aan de tafels. Fris is het, helder. Tussen de bomen door zie je net de maan. Ze gelooft erin. Woody en Arif zitten daar, jasjes aan. Ik vlucht van de kou naar de warme bries in de kelder van Oceanic.

Het is een rookpaleis, maar ook de lichtman viert al een feestje. Het knippert van voor tot achter, de rookwolken in lichterlaaie. Oceanic is al flink aan het dansen in de booth, zijn lange haren dansen met hem mee.

Nog geen half één, en de rode LED strips geven ons nog meer warmte. Waar ik Oceanic al eens een zondag (voor Rebolledo) zag opwarmen, gaat het hem ook nu heel goed af. Hij danst van links naar rechts en steekt het kleine groepje wat om me heen staat al lekker aan.

Je kunt echt merken dat het een weekender is, niet uitverkocht ook, een unicum volgens mij. Zelfs om één is het nog kalm om me heen, het druppelt wel binnen. Ik sta in het epicentrum, waar het meestal om deze tijd voor het eerst lastig wordt.

Opeens staat ie recht voor me. De Consultant! Recent toog ik met hem naar Berlin, waar we flink wat mooie nachten hebben gevierd. Ons welkomstdrankje dronken we daar met Berliner Moritz, drie keer raden wie hier ook aanwezig was. Zo in de rook, is het toch een cadeautje als je vrienden opeens voor je neus verschijnen. De Consultant had het zekere voor het onzekere genomen en een kaartje gekocht overdag. Geen slecht besluit al zegt ie het zelf, de rij is nu enorm buiten!

Gelukkig staan wij warm, wat zeg ik, het is tijd voor een switch. Bij de garderobe vraag ik om mijn tas en ik haal mijn korte broek tevoorschijn. Door het mondjesmaat binnenlaten van mensen is het goed toeven hier. Gewapend met een briefje van vijf in verder lege zakken vlieg ik weer naar beneden.

De jongens aan de Beck's, ik heb slechts met Meneer Film een slokje Cava getoast op een mooi levensjaar. Waar Oceanic ons al goed laat dansen, ben ik vanavond voor een Amerikaanse gekomen. Deze vrouw weet wat de club nodig heeft.

Oceanic heeft voor mijn gevoel het tempo redelijk opgevoerd in zijn laatste half uur. Maar dan is Avalon daar opeens. De soundmeneer komt nog even wat aansluiten, ze blijkt te gaan draaien met vier decks, gecontroleerd door De Consultant.

Luid gejoel klinkt, het is net twee uur geweest, althans als ze zich aan de timetable houden, ik gok vanavond. Ze heeft duidelijk een paar knopjes gevonden waar Oceanic nog niet aanzat. De diepte van deze plaat slaat meteen op je middenrif. Die installatie hier, dat wil wel. Al zou je je oren dicht doen, het zou weinig uitmaken.

We gaan met Avalon op avontuur. Ik heb een week lang haar Printworks set thuis aan laten staan, alle huisgenoten hebben wel een nummer meegekregen. Als je die set nog eens aanzet, aanrader, dan hoor je ook een activiste. Vanavond is minder politiek beladen, we zijn dan ook niet in Brexit-London.

Voor mij opvallend aan die set zijn de tempowisselingen. Ook vanavond is er geen sprake van één strakke lijn. Ze kiest voor afwisseling. Dat valt niet bij iedereen goed, ik denk dat we een half uur onderweg zijn als het duidelijk iets minder druk is dan eerder. Ga je naar de wc of elders rondkijken dan merk je dat de weekender aan het opstarten is, het loopt vol.

Net als Seth alweer weken en weken geleden krijgen we genoeg vocalen afgevuurd. Hoewel die in deze kelder niet allemaal evengoed landen, is het fijn om dingen te horen die je niet had verwacht. Bovendien zijn er ook de nummers die alle verwachtingen juist waarmaken, namelijk haar eigen monsters.

Kijk ook vooral de clip even. Het lijkt niet op onze rit, maar toch. Als er iets opvalt aan het publiek vanavond, dan is het dat ze er allemaal zijn. De vaste gasten. De kinderen die aan deze school verbonden zijn. Niet alleen achter de schermen een Elias, een Job, een Oceanic, een Arif, een Woody, een Luc. Maar ook en vooral op de dansvloer en daarbuiten. De schare aan vrouwelijke scholieren, die de knipkaart weer tevoorschijn hebben gehaald. De familie.

Of ik nou linksvoor sta, aan de bar, door de tuin scharrel, San Proper in een kimono sta te bekijken, ze zijn overal. Deze donderdag ben je trouwens welkom bij Tijdgenoten #3.

Het is halverwege de set van Avalon als ik iets in mijn rug voel, ik schrik als het lijkt of er een lijkkist wordt binnengedragen. Door een stelletje.... Ze hebben petten op met witte paarden(?)haren aan de caps. Het is macaber, er liggen bloemen in het midden. Maar het is geen kist. Ze stoppen een meter of twee voor de booth. En ze laten het ding zakken. Er zit licht onder. Discolicht.

Het is een podium. Voor je het weet zijn de sportieve spoken gevlogen, twee tellen later is elke centimeter van dit nieuwe verhoogde stukje dansvloer gevuld met enthousiastelingen. Het doet een beetje denken aan de beginjaren van Trouw. Toen hadden ze ook nog een podium hier en daar waarop je stond te dansen. Gouden tijden.

Avalon neemt ons mee door haar wondere wereld. Hier een paar van de grootste verrassingen voor mij.

Maar het bewijs dat ze zich thuisvoelt in de kelder wordt wat mij betreft geleverd als ik een plaat hoor die ik simpelweg nooit meer verwacht had te horen, buiten de omstandigheden misschien van het perfecte huisfeest..

Ik heb me een dag lang afgevraagd wie het toch was met haar higher and higher, ik kon er niet opkomen. Zo ouderwets. In de tussentijd ben ik met de heren mee naar de bar gelopen, voor de feestelijkheden doe ik toch een rondje mee, maakt 't ook uit. Proost! Op Het Weekend!

Zou ze hebben afgesloten met deze oldie? Embedden verboden. Zeg jij het maar.

Het gekke is dat als je weet dat je twintig uur kunt blijven, je je kunt afvragen aan welke rit je nou precies bezig bent. Naar Barcelona met de auto gaat 'sneller'. Maar dan loopt de heer dj Somewhen langs ons, en niet veel later zijn we kanonnenvuur.

Het is meer dan een half jaar geleden dat ik hem hier voor het laatst zag. Een memorabele avond, die me deed inzien dat ik buiten facebook moest gaan schrijven. Hoewel ik maar tien regels neerpende die avond, Carlos eerst en daarna Somewhen, bleken ze enkele dagen later gecensureerd. Het vervolg is geschiedenis: eind oktober tikte ik mijn eerste blog.

Die avond werd het snel duidelijk dat hij een enorme groep fans in de zaal had. Inmiddels is het zweethok mooi volgelopen, met een podium in het midden. Ook nu weer trekt hij er meteen enorm aan, je dacht dat Avalon al hard ging. Maar nee. Het kan nog zoveel harder.

Ik ben hem even van dichtbij gaan bekijken. Uitgerust oogt hij niet. Hij doet waar hij goed in is. Beuken. Met een scheutje cafeïne erin wil dit wel ja, midden in de nacht gaat de zaal harder en harder. Geiligheid van eerder op de avond krijgt een ruw duwtje.

Hij deinst niet terug voor een graai door het verleden.

Dan is er nog De Ontmoeting. Ik sprak al over Rebolledo, het was een zondag ongeveer een jaar geleden. Als ik eens in de tuin ga kijken hoe het leven bij Woody & Arif erbij staat, neem ik een gekke afslag tussen de bomen. Overal zijn plukjes mensen, dus ik ben minder vrij.

Gouden krullen staat opeens voor me. Ze vertelt over haar performance en ik begrijp opeens wie dat podium beneden heeft binnengebracht. Met een backstage-paasei in mijn mond dans ik in de vrieskou van dit hilarische tijdstip met korte broek buiten. Het is dat de jongens zo lekker draaien. Bovendien staan we op één meter te dansen van Avalon, die lasagna eet. Een lasagna-to-die-for, als we SlowMoBoy mogen geloven. Ze zit naast de draaiende jongens even na te genieten.

Hoewel de aanstekelijke muziek me kan verleiden tot te lang buiten blijven dansen, duiken we nog even die razende kelder in. De beats bulderen door de zaal, de stroboscopen doen de rest. Stoppen met dansen is hier geen optie. De trein gaat hard. De Consultant blijkt om half zeven te willen gaan, een mooi tijdstip voor ons drie musketiers om in alle vroegte van de zondagochtend naar huis te fietsen. De danswedstrijd zit erop.

Dan leeft de hoop nog volop, om zondagavond terug te komen. Volstrekt vergeten dat ik De Kalmerende al tijden een verjaardagsdiner heb beloofd met Familia. Een gemoedelijke zondagavond, de stempel op mijn arm vervaagt.

Tot de volgende, Avalon!x

Like Nachtsnuiver op facebook.
Luister door Nachtsnuiver getipte platen op SoundCloud.
Swipe op Insta-foto's.
Tweet je nog?
Of ontvang een berichtje in de Nachtsnuiver-WhatsAppgroep bij een nieuw stuk.
Iets spannends te melden? Stuur een mail!

De leukste zondag deze maand.

21 mei mogen we weer!