Dinsdag ging ik kijken bij de experimentele films van FIBER Festival - lees een kort verslag vanuit EYE. Het festival opende donderdag aan de Looiersgracht met een expo. Tot en met zondag 21 mei te bezichtigen. Vrijdag was ik in de Brakke Grond waar ik Ali Wade, Pita en Pan Daijing zag.

Welkom bij een derde FIBER-verslag, na EYE op dinsdag, vrijdag in de Brakke Grond trok ik vandaag naar Shelter.

De entree was meteen een vreemde gewaarwording. Als ik naar een club ga aan het begin van de avond, in dit geval stipt half negen, ga ik ervan uit dat ze die paar vroege vogels snel naar binnen willen hebben, het eerste concert begint tenslotte NU. Er staat een typische deurmeneer van het kaliber waar ik vermoedelijk niet snel vriendjes mee zal zijn. Pot gel in het haar: check, hippe vlotte zwarte outfit met wat kleuraccenten: check. Negeren van mensen die naast je staan en naar binnen zouden willen tegen betaling: check. Ik heb geluk dat er wat gastenlijst mensen aanschuiven in de rij naast mij, die hij uiteraard voor laat gaan. Laat het vier mensen zijn geweest, en hij sluit het lintje, kijkt me niet aan, draait zich om en gaat op een hoge barkruk verderop zitten en praten met hippe vogels (naakt aan het IJ, je moet maar durven).

Als je dit ziet bij aankomst, verwacht je niet dat het een paar minuten duurt voordat je de trap af mag.

Achter mij vraagt een meisje in het Engels waarom we niet naar binnen mogen. Ik ben blij dat ik zo op de hoogte wordt gesteld van het feit dat dit dus niet alleen in mijn perceptie vreemd verloopt. Binnen is een concert bezig, meneer. U heeft geen hippe rij voor de deur nodig. Er komt nota bene een andere man, uitsmijter of netter: beveiliger, van het lievere soort aan wandelen die mijn lintje opent, en een aantal mensen naar binnen laat druppelen. Ik heb nooit oogcontact gehad met de man waarvan je toch had mogen hopen dat hij me naar binnen had gelaten, welkom had geheten, iets in die trant.

Het is jammer, zo'n binnenkomst, maar als ik de trap afdaal hoor ik de concertklanken al aanzwellen achter de dikke zwarte deuren, ik loop dan ook met jas aan de zaal in. Daar is SKY H1 in een dikke roze rookpluim hard aan het werk.

Dan ben je die virtuele voordeur snel vergeten. Ik ken haar muziek niet en dat geldt eigenlijk voor de hele line-up vanavond. Ze blijkt ons mee te nemen op een stuwende tour waarbij direct opvalt dat de baslijnen terugkeren vanavond. Gisteren bijna afwezig, zo niet In The Club. Ook de laptops zijn terug. Dat is altijd mysterieus om naar te kijken, omdat het scherm slechts de artiest bedient. De rook zorgt ervoor dat ik haar laptop nauwelijks zie, dat scheelt dan weer.

Waar ik misschien had gedacht dat de eerste set nog zacht zou zijn, om in te komen, valt het me op dat deze ranke jonge vrouw veel dieper gaat dan ik had verwacht. Het maakt haar niks uit dat ze als eerste staat geprogrammeerd en gelukkig maar. Het is precies andersom als je kijkt naar gisteren waar juist een vrouw aan het slot van de avond stond: Pan Daijing. Vanavond is SKY H1 de enige dame op het programma en dan ook nog als eerste.

Ze heeft me bij de keel. Ik weet niet precies waar het door komt. Het is indringend, de rook is fantastisch, ze is niet meer dan een schim.

Daar waar de krachtige loomte bij SKY H1 overheerst, slaat de eerste man op de rol meteen een andere weg in. Het tempo loopt op en de rookmachines draaien overuren. Is het makkelijk? Toegankelijk? Dansbaar? Nee, daar heeft het vrij weinig mee te maken. Uitdagend, heftig, een dreun voor je systeem.

TVO stond bij Red Light dit weekend.

Weinig artiesten trekken en duwen zo aan je acceptatievermogen als deze Schotse heer. Het is een mooie knuffelbeer met bril, die strooit met lijnen die elkaar ontwijken en weer samenkomen op de gekste momenten. Hij is een half uur bezig als de rookwolken de tent volledig hebben overgenomen, en de stroboscopen in de rook gek genoeg een zwaar versterkt effect lijken te hebben. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden tegen de flitsen die op ons af worden gegooid. Benauwend en toch geeft het vervreemdend veel energie.

Minuten later blijkt dat niet alleen de mens door deze heer onder druk wordt gezet. De rookmelders stoppen de show, noodverlichting knalt aan. Het is abrupt, en ontzettend balen, zijn set is minstens op driekwart. Een paar minuten later floept het licht weer uit en lijkt de muziek precies verder te loopen waar we gebleven waren, zijn laptop heeft weinig gemerkt van de pauze. We krijgen nog tien minuten mosterd na de maaltijd, want waar ik net naar binnen was gezogen in het TVO-universum vallen we er nu lukraak in. Misschien wel de spannendste set van de avond krijgt een onverdiende technische knauw.

TVO at the Saturday night Amsterdam office.

TVO en SKY H1 stonden achter een tijdelijk opgezette booth neergezet pal voor de vaste versie. Sendai mag als derde en laatste liveact van het concertprogramma helemaal hoog achterin tegen de muur plaatsnemen met alle gear.

Waar TVO het tempo omhoogtrok na het Belgische lome maar sterke begin, laten de heren Yves en Peter de boel weer iets vieren. Ik kan het niet bewijzen maar misschien verwachten de mensen wat anders op dit moment. Ik kan geen goede plek in de zaal vinden om de mannen en hun geluiden in me op te nemen. Overal wordt gepraat. Ik begrijp het niet. We zijn hier toch voor dit concert. De rook is weg, de verlichting is grotendeels gedimd. Wat voor de ultieme zuigende werking had kunnen zorgen lijkt bij veel mensen niet aan te komen. Het geluid is strak vanavond, ik denk de Soundvrouw die ik ook bij School soms zie rondlopen te ontwaren. Maar bij goed geluid is er altijd het nadeel dat je kunt blijven praten. Waar ik maar ga staan wordt om me heen gepraat. Ik word er gek van.

Kleurrijk publiek kan zijn mond niet houden.

Vermoedelijk komt het ook door de opbouw van de tent, bij binnenkomst in de lounge of hoe je het wil noemen, zou een goede plek zijn om lekker bij te kletsen met wie dan ook. Maar dat is een dode ruimte, dus erg druk wordt het daar nooit want je valt tussen wal en schip. Het is er koud, je staat naast de open voordeur. Dus verzamelen de mensen zich in de buurt van de bar maar de akoestiek is zodanig dat het geklets de hele zaal vult. Helaas.

Gelukkig trekken de Sendai-heren zich er niets van aan. Ze spelen al een dikke twintig minuten als ik ze voor het eerst zie overleggen. Een afgemeten slokje bier neemt Peter. Die alles strak onder controle lijkt te hebben, er is maar één beweging aan een knop die helemaal van links naar rechts kan worden geschoven op een klein paneeltje, waar hij de hele avond wild aan blijft trekken. De rest oogt secuur en beheerst.

Als ik mijn oren kan sluiten voor de kletsers hoor ik onvoorspelbare diepe en schurende geluiden, het is een ontregelende set die in deze gepolijste kelder met prima geluidssysteem extreem goed klinkt.

Peter van Hoesen en Yves de Mey: Sendai.

Mattikk is de eerste dj die in de booth mag plaatsnemen. Hij heeft de lastige opdracht dat hij een soort openings-dj is maar dan anders. We hebben al drie concerten achter de rug en toch is de avond nog jong. Hij doet het knap en slaat zich erdoorheen, zware klanken die de mensen in beweging krijgen. Hij heeft veel vinyl meegenomen en neemt ons aan de hand door het donker.

Mattikk stond deze week bij Red Light Radio. De uitzending werd geopend door directeur Jarl met een plaat van Sendai.

Twee uur later is het de beurt aan ENA.

Moeheid neemt mijn systeem over, deze nacht vraagt veel van de mensen. ENA staat vol energie strak te mixen, met warme muts op. Het is rustiger dan een paar uur geleden volgens mij en gecombineerd met een moe lichaam heb ik het een beetje koud. Was er een garderobe geweest, dan had ik nu lange mouwen gepakt. In Shelter mag ik ook best naar mijn kluisje toe, en twee euro betalen voor mijn eigen kledingstuk, ik begrijp dit gewoon niet. Misschien komt de dag ooit. Voor nu vier ik elke garderobe met lieve mensen. Proost op jullie.

Een meisje biedt een wild dansende jongen naast mij een slokje aan, hij bedankt vriendelijk. De arme schat kiest daarna mij uit, waarop ik vraag wat er dan in dat volle glas zit. Vodka zegt ze. Niet wat ik zoek, zeker niet vermengd met wat het ook moge zijn. Gisteren al flink uit de bocht gevlogen dankje vriendelijk Kriterion/Masalo. Ze zoekt haar heil in de massa.

De bar mag dan niet goedkoop zijn, laat ik wel benadrukken hoe charmant de watervoorraad is die wordt aangeboden. Mooie kannen, zoals ik nooit zag in een club, de hele avond lang strak aangevuld, schone glazen. Pluim! Kuch, School, kuch, is daar mooi mee gestopt. Je moet er sinds ADE om vragen. Ik loop wel naar de wc hoor, maar dat is een tijdrovende een tour die je uit de flow haalt, vergeleken met even langs de bar.

TM404 volgt met een uurtje wild live werk. Achterin in het donker beweegt hij ontzettend onrustig heen en weer, trekt aan alle knoppen. Het domein waar eerder op de avond Sendai een hele ingetogen performance gaf, fysiek dan, TM404 doet precies het tegenovergestelde. Hij is een uur lang continu op het oog ongecontroleerd in beweging, tussen zijn machines, onrustig met zijn vingers, snelle slokken fris.

Afsluiters natural/electronic.system draaien een knallend slot aan de avond. Ik val uit elkaar dus waar Meneer The Rest Is Noise lekker verder danst, hou ik het voor gezien.

Ongeveer een half uur in bovenstaande set draaien ze een van de openingsnummers zoals gehoord in Shelter, geloof ik.

Het FIBER Festival zit er voor mij op, er is nog een zondags programma, wat ik voor nu aan me voorbij laat gaan. Hele mooie avonden en nachten beleefd, tot de volgende!

Ultieme verheug-zondag van de maand. Volgende week alweer!

21 mei Tambourine #5!