School op zondag. Het heeft iets magisch. Doet denken aan vervlogen tijden.

De dag begon met een kopje troostkoffie gisteren, en een iets te milky chocoladetaart. Daarna schreef ik over het weekend, en kort over het epische slotstuk op komst. Met snoeiharde tegenwind fietste ik naar vrienden, naast het huis lagen dozijnen omgeflikkerde fietsen, het was een mooi beeld. We aten (droge) worst, de nieuwe coupe (zo te zien geen schaar voor nodig geweest) van een poëet bewonderde ik, en het Catan-bordspel belandde op tafel. De laatste vriend voegde zich bij het gezelschap en we speelden als een familie op zondag een spelletje.

Deals werden er gesloten, of ketsten soms hard af, om de meest onnozele redenen, geliefden hadden het zwaar in de concurrentiestrijd, prachtig wat een spelletje onder vrienden teweeg kan brengen. Teun zou het niet willen missen. Dat komt goed uit want hij stond ook op het programma. Met alweer een tandje minder wind fietste ik naar het centrum, voor een uitzwaaidiner, de man vertrekt voor enkele heerlijke weken naar Colombia binnenkort, ja ja, hij wel. Dat eten was belangrijk, want er wachtte een lange nacht. Het eten was bovendien heerlijk, want gemaakt door een aantal van de beste koks die ik ken, Klaas & Miki om er een paar te noemen.

Een ieder had andere verplichtingen deze maandag, valide excuses om niet met me mee te gaan op avontuur. In zekere zin is het avontuur alleen ook meer waard, en had ik al een vermoeden dat de halve toezeggingen eerder dit weekend, nog wel eens uit elkaar zouden kunnen spatten, zoals ook geschiedde. De woeste dag en de nuchtere planning bracht me op het idee om weer eens niet te gaan fietsen, maar lekker de Car2go te pakken. Als er dan een pal voor de deur blijkt te staan, voel je dat de avond begint te lopen. Zwevend rijd ik naar het Westen, het modelletje heeft de tand des tijds matig doorstaan, afremdynamo malfunction en een piepend gezoem bij het gasgeven, het deert niets, slechte 90s house over de radio.

Ik parkeer aan het einde van de straat en wandel naar de rij, het is min of meer middernacht, en aan beide zijden staat een hele kleine rij, zowaar een langere bij de mensen met kaartje op zak. Die worden stuk voor stuk door Mehrshad, met z'n prachtige jas & ketting, ondervraagd. Er is ook onder vrienden van mij veel commentaar hierop, o.a. 'mensen kopen een kaartje en waarom mogen ze dan niet zonder pardon naar binnen', nergens staat dat je kaartje jou entree garandeert, jij kiest ervoor het alsnog te kopen. Deze zondag is er een met een roze flyer, het is wel fijn als het publiek dat weet, misschien kochten ze het kaartje wel op een ereader, zonder kleurenscherm, je weet nooit.

Voor me melden een aantal mensen vorig weekend nog te zijn geweest, als antwoord op de vraag, kennen jullie het hier. Er wordt doorgevraagd, wie ze dan toch zagen vorige week, en ze mogen door. Hij is van plan me iets te vragen, maar groet me dan en zo gaat het koordje opzij.

De kassa hapert nog even, en dan is het door naar de o zo vriendelijke garderobe. Het besef daalt in dat ik totaal m'n korte broek ben vergeten, helaas. Telefoon, portemonnee, sleutels, alles stop ik weg in de jas, heerlijk hoe naakt dat voelt, en dat met kleren aan.

Hier is al een duidelijk grommende bas te voelen, van de ruimte onder ons. De klapdeuren duw ik open, en ik loop langs de wc. Leuke van het 'thema' vanavond is dat zelfs een bezoek aan de wc verandert t.o.v. de normaal, de sfeer is anders, de grotere wc rechts is de hele avond overvol, een samenkomst van vrienden. Eindelijk daal ik af, en pak ik de sluiproute naar Carlos. Het feestje voelt als net begonnen, een kleine groep fanatiekelingen staat nog op een beetje afstand. Maar de beats knetteren al door de zaal, en zijn ongelofelijk opzwepend. Helemaal vooraan naast een paar andere blije dansers, voeg ik me bij het feest.

Vanaf nu wordt besef van tijd vaag, onbelangrijk ook, eigenlijk door nauwelijks iets gevoed aan informatie behalve de iPhone-schermpjes die af en toe om je heen oplichten, en helaas in het donker alle aandacht trekken. Gelukkig geen wijdverspreid fenomeen hier. De enige andere peiler is kijken naar de DJ. Dat Carlos opent is geen verrassing, maar hoe lang gaat hij door en wie volgt hem op.

Om me heen is het nu al genieten, ik sta nog geen vijf minuten te dansen als er twee jongens in de buurt verschijnen, eentje met een wild shirt, als ik me niet vergis (de lichtman beleeft een nog rustige avond) een partij schmink op het gezicht die zich kan meten aan The Joker, wacht eens even, hij ís The Joker. Er valt een lichtstraal op z'n voeten, hij heeft lakschoenen aan.

Zo'n avond is het, het is niet zo dat iedereen er wild uitziet, maar alles kan. Als de beats het toelaten draai ik me half om, om de kolkende massa in te kijken, verderop een man met grijze haren met iets wat zich nog het best laat omschrijven als een tuigje aan, het licht maakt het onduidelijk wat daaronder gebeurt. Toch blijkt er een stoffen blauwe broek onder te zitten, i.p.v. de bijna te verwachten Berlijnse naaktheid.

Wél ondeugend. Vloeistoffen bijvullen en lozen, biedt spectaculaire beelden onderweg, een aantal vaste bezoekers merk ik op, pakjes even strak als altijd. De man die jarenlang de deur sierde van Trouw, staat ook met kortere baard dan in die tijd, een geweldige vrije dans te etaleren.

Het tempo van Carlos is ongekend hoog, de platen, hij heeft veel vinyl mee, brengen de warmte nu al tot grote hoogte, en het zal nu misschien een uur of één zijn, rustig is het allang niet meer. Mensen komen om te dansen, dat is de gemene deler, het maakt alle verschil van de wereld.

Een aantal mensen vooraan danst zo aanstekelijk, dat je door er alleen maar in de buurt te zijn, meerdere extra versnellingen kunt vinden, ook broodjenuchter, en na veel dansvloer-uren dit weekend al achter de rug. Opeens verschijnt daar een meisje naast Carlos, ik zag haar nooit eerder, maar het moet Tijana T. zijn. Dunne armpjes, een prachtig gezicht, vuurrode lippen. DJ's met vuurrode lippen. We're in for a treat. Er hangt iets ondeugends op haar gezicht. Ze laat een lange prachtige plaat van Carlos aflopen, er wordt gejuicht, en ze start onze rit naar Dystopia. Opeens staan we in een kerk. Schichten vliegen door de zaal, er kraakt van alles. Er dondert bliksem, er is gerommel van het plafond, de muren komen op ons af en gaan weer verder weg.

Minuten worden we ondergedompeld in deze schakeling naar een nieuwe verdieping. Volgens mij is het als ze een van haar eerste harde tracks erin gooit, dit wordt duidelijk geen kalm avondje, dat de lichtman ons één blik in de duisternis gunt. Als een kunstzon zwellen de lichten boven haar hoofd aan, die strak in de zaal schijnen, het doet pijn aan je ogen. Opeens zie je al die gezichten, alle soorten komen voorbij, de blonde man is hier zoekgespeeld, het is een prachtig beeld, en iedereen weet, dit duurt slechts secondes. Het zwelt feller en feller aan, tot je je afvraagt hoeveel je ogen kunnen hebben, zeker na dat donker van de uren ervoor. Krullen, kale koppen, en daar verdwijnen ze weer.

De trein die ze in gang heeft gezet is niet meer te stoppen, bulderende, maar vooral heerlijk rollende techno komt voorbij, en dan, is daar opeens een remix van Rhythm is a dancer, die zo gelukkig maakt, omdat er even die warmte vanuit gaat, die bepaald niet in de andere tracks verstopt zit, behalve dan, dat we de ruimte allemaal zo warm dansen natuurlijk. Het voelt apocalyptisch, de avond, maar op een manier zoals je de apocalyps wel zou willen meemaken. Ontzettend spannend, niet te stoppen, dansen tot je erbij neervalt.

Dorstig, maakt het ook, dus nog maar een glaasje water zoeken. Waarom de waterkannen van de bar zijn gehaald, ik hoop niet dat het uit bedrijfseconomisch oogpunt was, wat deze kenterig teweeg heeft gebracht, opeens sinds A D E kunnen we geen water meer schenken aan onszelf aan de bar, dat was nog wel eens een verkooptruc van me aan sommige vrienden, hoe lief deze club dat geregeld had. Met de nadruk op had. Gelukkig is een flesje nooit ver zoeken, en de wc toegankelijker dan in de gemiddelde tent.

Ondertussen wissel ik van plek, een tijdje heb ik oog in oog met T. staan dansen, hadden we oogcontact? Ze kijkt zeker het publiek in, hoe de platen uitwerken, en ze is fijn om te naar te kijken. Maar het wordt drukker en drukker, dus ik wandel wat rond en zoek nog wat andere plekjes op vloer. Andere plekjes bieden vooral nieuwe figuren, de wilde mix aan mensen vloeit door, en kent geen grenzen. Ook bij de bar een paar mooie body's die weinig te raden overlaten.

De tweede plaat die ze draait met een vocal, en wie is daar opeens naast haar, het is de baas, waarop iedereen heeft gewacht. Hij zat al rustig te kijken achter Carlos uren eerder, en nu is zijn jas uit. Hij is al druk bezig aan een CDJ, wij spacen nog even weg op de laatste vocalen. Het kleine meisje die ons zo heerlijk heeft doen dansen verdwijnt in het donker.

Rødhåd, het is onze allereerste keer samen. Hij figureerde in een aantal van de mooiste verhalen van vrienden, vaak ergens in het land van de Oosterburen, en nu is het zo ver. Op deze schitterende, oogverblindend donkere zondag staan we oog in oog. De energie van deze zaal, op dit moment, in deze oude fietsenkelder in Amsterdam-West, is onnavolgbaar. De drive die van deze man uitgaat, de eeuwig doorrollende beats die weten te stuwen in deze mini-massa, het is ongelofelijk.

Een uur geleden zou ik mezelf kunnen hebben omschreven als moe, maar moeheid verdwijnt, en ik wurm me voorzichtig naar voren, op zoek naar het epicentrum. De menigte is onhoudbaar, hier zijn ze voor gekomen, als er een beetje stilte valt tussen de bijna immer rollende beats, is het gejoel oorverdovend, wild!

De grijns, op het gezicht, als hij een nieuwe track als het ware ontketent, die mensen weer een stapje verder duwt, de reactie van het publiek, en dan weer zijn gezicht, hier is een understanding, zoals je het weinig meemaakt. Meneer heeft een kleine witte wifebeater aan, zoals beste vriend Klaas niet zou misstaan. Het zal geen toeval zijn dat daardoor duidelijk zichtbaar is dat zijn hele borst, grote delen van zijn armen, volledig zijn getatoeëerd. Dit is een man die pijn verdragen kan. Die het uitdelen kan, zonder dat het voelt als pijn. Maar als extase.

Ongekend, ik maak nog een ronde en beland linksvoor, waar meer mannen met ontblote bovenlichamen staan dan dat je er vol geklede mensen aantreft, er wordt keihard gedanst, hier, waar je nauwelijks iets kunt zien van de man die ik net beschreef, is de energie er geen joultje minder om. Dat het plafond nog niet naar beneden komt, lijkt puur geluk.

Een laatste break voor de wc, ik neem plaats bij de pisbak naast een andere heer, en opeens krijgen we gezelschap van een jongen die wel even z'n handen naast ons denkt te kunnen wassen, tot hij beseft waar hij mee bezig is, het zijn prachtige misverstanden zo midden in de nacht.

Die werkweek, die in het verschiet ligt spookt door m'n hoofd. De komende uren worden absoluut de moeite waard, maar ik voel me zo gelukkig door wat er inmiddels achter ons ligt, dat ik na een laatste mooie ontmoeting met de zeemeermin Emma bij de garderobe, het voor gezien hou. Daar moet je niet te lang over nadenken, deze nacht zal ik niet snel vergeten! School, Luc, Mehrshad, de hondstrouwe dansers, YES!x