Adrenaline.

Als je Ndagga Rhythm Force uitnodigt, is dat wat er door de zaal zal gieren. In het statige Muziekgebouw, met zijn strakke opstelling van mooie stoelen - was na de eerste minuut trommelen al duidelijk; stilzitten is schier onmogelijk. Gelukkig is er op de begane grond van de grote zaal genoeg ruimte naast de zetels. Waar gedanst kan worden! Wat een ongekende Afrikaanse powershow.

Want dat was het. Elastische lichamen, de oneindige trommelaars, prachtige kleuren van alle outfits op het podium. De eenvoud waarmee een trommel werd gegrepen, losgehaald van de 'set' en om het middel werd gebonden, zodat het podium aan hun voeten lag.

Met Liefde en de Koffiekoning aten we eerder deze avond een verse pasta pesto aan de gracht. Zo waren we lekker dichtbij voor een kort tochtje richting Muziekgebouw. Nadeel van al dichtbij zijn, is dat je vaak wat laat arriveert, we zochten onze zitplek dus hogerop in de zaal. Ensemble Klang bleek ons eerst onder handen te nemen, een strak stuk, wat de zaal nog niet zo makkelijk in de schoot viel. Overal kon je gewiebel waarnemen, het begon na een half uur bij velen enorm te kriebelen. De minimale afwisselingen maakten dat je gevoel voor tijd volledig verloren ging, toen mensen in de rij voor ons op een telefoon controleerden hoe laat het was, was ik geschokt om te zien dat we al 40 minuten in onze stoel zaten.

De Koffiekoning was er ook bij in slaap gevallen, perfect after dinner dip momentje. Laatste deel van het stuk was hij er wel weer bij. Een bijna hypnotische ervaring. Piano, viool, sax, basgitaar, altsaxofoon, trombone, klarinet, cello en klavecimbel, nee iets anders. Geen dirigent, stuk voor stuk hele knappe muzikanten die op de een of andere manier kunnen bijbenen wat ze aan het doen zijn.

Uitzicht:

Een glas witte wijn in de pauze, waar ik rustig van aan het nippen was bij het heerlijke uitzicht over 't IJ. Helaas blijkt dan dat het statige van het Muziekgebouw 'm niet alleen in het uiterlijk zit. Een glas mag niet mee de zaal in. We zijn hier niet in de bioscoop! Witte wijn atten had ik geen zin in, dus een half glas beland weer terug waar ie begon, op de bar. Ik was bijna vooraan gaan zitten, maar Liefde en Koffiekoning weerhouden me, niet netjes! We gaan weer hogerop. De kleurstelling van de zaal is veranderd. Daar komt een man het podium op. Hij beklimt de verhoogde setup van het drumstel. En begint een ritme te slaan. Dit ritme zal de avond bij ons blijven, langzaam vult het podium zich met meer muzikanten, die voornamelijk trommels aansturen. Dan is daar de zangeres, in een prachtig blauw gewaad.

Hoewel de omstandigheden verre van optimaal zijn voor een foto met de oude Nokia, toch een poging:

Je ziet het goed, ik wiebelde bij het eerste nummer al zo hard in m'n stoel, we zijn opgestaan en naar beneden gegaan. We voegden ons bij een groep die snel groeide, aan de zijkanten van de zaal heb ik het nog nooit zo druk gezien. De vijftigplussers bleven grotendeels lekker zitten, maar klapten wel vaak enthousiast mee! Een uur en drie nummers verder loopt er wel een handvol weg, de Afrikaanse wereld is niet voor ze weggelegd. De overweldigende menigte aan de zijlijn danst onophoudelijk verder!

Geen enkele opname rechtvaardigt iets van het optreden qua geluid. Daarvoor zul je het album hard aan moeten zetten, daarom nogmaals de link:

Nadat de zaal al flink werd aangespoord tot dansen, wat dus ook gebeurde aan de zijlijn, kwam ze pas op het podium. Het Elastieken Mens. Kijk één minuut mee, ook al is het moeilijk te bevatten wat voor energie zij bracht via slechts een filmpje.

De rest van de show zagen we vanaf de rechterflank beneden. Er voegden zich dansers uit het publiek(?), of dit afgesproken werk was of niet zou nooit duidelijk worden, bij het gezelschap op het podium. Wervelende kunsten werden vertoond, in trance keek je toe, bedwelmd door de Afrikaanse zang en beat.

In mijn dagdromen zag ik opeens voor me hoe de sjamanen vroeger tekeer moeten zijn gegaan, in Amsterdam heb ik me zelden zo dichtbij Afrika gevoeld. Wat een trip.

Vier heerlijk lange nummers lang werd de zaal gegrepen door de onophoudelijke beat. Met een toegift, nog meer dansers op het podium, ook geld vloog af en toe richting de muzikanten zo leek het.

Hét album leerde ik kennen dankzij deze review vorig jaar van René. Ergens deze winter kwam ik erachter dat Mark zich met zijn gang naar Amsterdam zou sleuren voor een optreden. Sindsdien keek ik uit naar deze avond, het is moeilijk uit te drukken hoe waanzinnig het gevoel is dat deze mensen uitstralen vanaf het podium de zaal in.

Ik las een mooi stuk van Eelco voorafgaand aan het festival, waarin wordt ingegaan op het feit dat muziek ons systeem (brein, vooral) zo kan overnemen. Lezen dus, en begrijp iets meer van je genotservaring bij het luisteren van Minimal.

Hoewel ik me af en toe afvraag waar Mark (Ernestus) toch is, wordt die vraag, bijna stiekem, beantwoord net voor het einde van het optreden. Precies uit de rij naast ons stapt een man met geblokt overhemd achter ons langs om naar voren te wandelen, gladde kale knikker, baard is afgeschoren. Iets kleiner dan ik hem had verwacht, maar onmiskenbaar Mark, hij is er! Hij keek, en zag dat het goed was. Aan het einde springt hij het podium op aan de zijkant, om direct de coulissen in te bewegen. Hij wil geen spotlight, het is niet nodig.

De avond was, ook na het optreden nog jong. Izabel had al plaatsgenomen achter de draaitafels aan het water. Foyerdeck 1 nomineert zich dit weekend tot beste dansvloer van Amsterdam. Het is precies waar we naar zoeken, de heerlijk stroperige platen die voorbijkomen, waardoor je zin krijgt in meer.

Daar is ze, in gesprek:

Bijna verdrietig ben ik, dat er ook een feestje in Noord is, 'waar ik word verwacht'. Maar collegiaal een feestje meepakken hoort er soms bij, en zo spring ik op de fiets, Liefde aan mijn zijde. 'Krak' hoor ik en opeens werkt doortrappen niet meer achter CS. De hoop is er dat de ketting er slechts af is gevlogen, maar ik zie een deel op de grond liggen, en weet, het einde is daar.

Inventief gaan we verder, het nutteloze apparaat geparkeerd, ik spring achterop. Liefde brengt ons richting Van Der Pek, ik fiets door naar het SkateCafé. Alwaar Vic Crezée een Whatever Forever-set de zaal in smijt, die goed valt. Heel hip Amsterdam lijkt uitgelopen om Jäger te proeven. Eindeljk eens ronddwalen over de skatebaan is er niet bij, het is daar, midden op de baan, waar de dj booth is geposteerd. Vic neemt het ervan. Een pit ontstaat.

Het Spook Vic:

Echt genieten doe ik van het monster boven zijn hoofd:

De producenten hebben de stress overleefd en staan inmiddels zelf ook te genieten van het feestje, goed om te zien. Bij de wc loop ik al direct tegen wat bleke jongens aan die elkaar bevragen of ze 'tevreden' zijn over de avond, waarop instemmend wordt gereageerd. Een rode blos op de wangen mag als bewijs gelden. Leuk ook, zo'n pisbak niet eens de halve breedte groot van de wc. Je waant je in een studentencontainer, oh wacht.

De rij bij de vrouwen is geen gezicht, de mannen hebben geen eens een toilet toilet, dus er is geen sprake van even bij ons naar binnen wippen.

Maar elk succesvol feest heeft een rij bij het vrouwentoilet, dat is een feestles die nu wel is geleerd. Knallen doet het, de menigte heeft het meer dan naar de zin, Jäger werkt!

Zelfs een huisgenootje van de tweede verdieping loopt tegen me aan, het broertje van De Lerares zie ik ook voorbij hobbelen. Amsterdam vermaakt zich deze zaterdag!

Ik voel dat er een feest aan me ontglipt, en wel in het Muziekgebouw. Een berichtje van Liefde, het huisfeest is (ook) aan vervanging toe. Ze is fietsloos, dus ik loop de onbewaakte garderobe in, waar alles nog hangt, en spring op de fiets.

Een berichtje als ik halverwege ben, ver is het niet, daar komt ze al aanlopen als ik arriveer! Ze springt achterop en we bewegen ons weer naar de pont. Daar pik ik mijn fijne barrel weer op, en stel ik voor terug te gaan naar het Muziekgebouw. Dat was niet helemaal haar plan, maar ze trekt me er gewoon heen, ik fiets zonder te trappen!

We komen precies aan als Luc & Oceanic aftrappen, het loopt tegen driën. Dé dansvloer van de stad ligt aan onze voeten, Roelien, die ik net nog zag tussen de skaters, komt nu ook hier binnenlopen. Hier moet je zijn. Ik zie veel vaste School-gasten, en ook half Kriterion lijkt aanwezig! De Koningin van School komt ook net binnen, prachtige kousen aan, verder flink bedekt voor haar doen, we zijn niet in de fietsenkelder!

We dansen met uitzicht vanavond. Luc neemt het ervan. Mooi om hem een IJ-biertje achterover te zien slaan, terwijl hij het IJ gadeslaat, rug naar het publiek.

Shane en Luc zijn spoken, Oceanic kun je hierboven nog net herkennen. Alleen de zondag van het festival resteert, en een mooi stukkie van deze zaterdagnacht.

Ze hebben beiden de smaak te pakken, geheel binnen de trend van de afgelopen dagen blijf je je verheugen bij alle tracks op wat er komen gaat. Het is een knappe balans, alsof ze op een koord lopen over het IJ, als ballerina's, het is heerlijk.

Deze track van Oceanic zal nog weken door m'n hoofd spoken. Hoop ik.

Dat er uit een vrouwenwc twee mannen en één vrouw komen, érg vrolijk, dat het Bavaria-bier best lauw geserveerd wordt (al eerder op de avond), het doet allemaal niets af aan deze waanzinnige nacht. Tot over twee jaar!x

Nog even een shout richting de verrassing die dit Minimal Festival voor mij opende op een totaal onverwachte en bijna spirituele manier; Strange Boutique!

Nachtsnuiver kun je volgen op facebook.
Nachtsnuiver tipt lekkere platen op SoundCloud.
Snel op Insta naar de foto's.
Liever een tweet, tweet, tweet!
Of.. lekker intiem een berichtje op WhatsApp ontvangen bij een nieuw stuk.
Ouderwets een mailtje sturen mag nu ook.

Nachtsnuiver tipt vast vooruit deze maand TAMBOURINE IV:

23 april is het de derde zondag, tijd voor TAMBOURINE 4! Dit keer editie: A secret formula. Een gratis feest om midden op de zondag te dansen, met overheerlijke taart, warme beats, YES!